In een nieuwsbrief die gaat over de nieuwste wetenschap en technologie, wat ik soms heel interessant materiaal vind om te lezen, werd gesproken over de complexiteitswetenschap: een innovatieve mix van psychologie, natuurkunde en informatica. Een Nederlandse professor op dit gebied doet projecten in Singapore en Nederland en bouwt aan SimCity-achtige simulaties van steden en landen om te berekenen hoe maatschappelijke problemen het best kunnen worden aangepakt. De schrijver van de nieuwsbrief vroeg zich af of dit een goede manier zou zijn om de toekomst te voorspellen. En niet alleen voorspellen, maar ook te beïnvloeden door slim in te grijpen.

Ik las dit en was door iets anders gefascineerd. Want in een eerdere editie van de betreffende nieuwsbrief stond een artikel over kwantummechanica waarin werd geconstateerd dat tijd niet bestaat en oorzaak-gevolg ook een illusie is. Huh? Als dit een feit is, waarom hebben we het dan nog over toekomstvoorspellingen en ingrijpen?

Dus schreef ik een commentaar: ‘Geweldig hoe we de wereldschokkende ontdekking kunnen doen dat dat tijd niet bestaat en oorzaak/gevolg een illusie is en vervolgens (?! haha) vrolijk doorgaan met het proberen toekomstvoorspellingen te doen!’ Daar kwamen meerdere leuke reacties op en dat nodigde uit tot verder mijmeren met elkaar. Ik vroeg ook: ‘Buiten dat het een interessant tijdverdrijf kan zijn; zouden we geen houvast zoeken waar het niet (nooit) te vinden is?’

Want als bewezen is dat tijd niet bestaat, en als de wetenschap klip en klaar vertelt dat er geen oorzaak en gevolg is; wat zou je dan verder nog willen onderzoeken met betrekking tot toekomstige dingen (of iets in het verleden?). Heb je je dan wel écht gerealiseerd wat het niet bestaan van tijd en oorzaak-gevolg inhoudt?

Ik bedacht dat we een soortgelijke beweging ook wel waarnemen na kennismaking met het paradigma van de 3 principes. Met een beetje geluk en goed kijken constateren we (uiteindelijk?) dat elke ervaring zich alleen ‘van binnen’ afspeelt en dat de ‘ik’ die altijd het centrum van je bestaan leek te zijn, ook simpelweg een gedachte is. Een illusie. Zoals alles binnen tijd, ruimte en materie.

Maar zelfs met die ‘wetenschap’ blijft soms de neiging overeind om over onszelf te praten alsof we daadwerkelijk bestaan. Om anderen, voorwerpen en gebeurtenissen te bekijken en te bespreken alsof ze ‘los’ van ons verschijnen. Geeft niets, hoor. Soms blijven we ook zoeken naar oplossingen, naar inzichten, naar persoonlijke verandering, naar iets beters (naar een betere illusie?).

Ik vraag me nu af: hebben we dan wel genoeg stil gestaan bij de wereldschokkende implicaties van het begrip van de 3 principes? En zo nee; zullen we dat dan nu eens doen? In alle rust?

Afbeelding van PublicDomainPictures via Pixabay

Share This