Laatst knoeide ik tijdens de lunch op ons kantoor wat korreltjes rijst op de grond. Linda kwam op het idee om Shifthondje Olly even voor stofzuiger te laten spelen. Olly is dol op rijst, altijd hongerig en rijst is goed voor hem. Dus werd hij erbij geroepen.
In eerste instantie keek Olly Linda een beetje glazig aan. Wat werd er van hem verwacht? Razendsnel snapte hij vervolgens dat er iets te eten moest liggen en werd de blik verwachtingsvol. Maar waar moest hij kijken? Linda wees vriendelijk maar resoluut naar de rijstkorrels. En ja hoor, Olly volgde de richting waar de vinger in wees en vond direct de buit die hij smakelijk verorberde. Gelukzalig likte hij zijn bekkie af. Einde verhaal. Iedereen blij.
Terwijl ik getuige was van dit tafereel moest ik erg lachen toen ik mij realiseerde wat we als mens soms zijn geneigd te doen als we horen dat het ultieme geluk ligt in het besef dat je ÉÉN bent met ALLES, hoewel dat anders lijkt vanwege de ervaring van het mens-zijn. Laten we dat ultieme geluk hier even vergelijken met de rijstkorreltjes van Olly. Bij Shift Academy wijzen we naar dat ultieme geluk door het begrip van de drie principes. Die in deze vergelijking gesymboliseerd worden door de wijsvinger van Linda.
Net als Olly, die heel slim de wijsvinger gebruikte om zelf te kijken en te ontdekken waar de rijstkorreltjes lagen, zouden wij het begrip van de 3 principes ook kunnen gebruiken om zelf te kijken en direct te ontdekken waar dat ultieme geluk ligt.
Wat er echter vaak gebeurt, is dat we ons heel intensief gaan bezighouden met het intellectueel proberen te begrijpen wat die drie principes inhouden. Wat elk principe nu precies betekent en doet en waarom en of het wel klopt en of het wel waar is en of het wel past binnen ons denkkader.
Eigenlijk is dat hetzelfde als wanneer Olly eindeloos naar Linda’s wijsvinger zou blijven staren. Zich zou afvragen hoe die vinger nu precies in elkaar zat, analyseren waarom er blauwe nagellak op de nagel zat of waarom er überhaupt nagellak bestond. Of er nog meer vingers aan die hand zaten en zo ja, waarom het nu precies de wijsvinger was die op dit specifieke moment werd gebruikt. Of Linda die keuze bewust had gemaakt en of het wel de juiste keuze en dus de juiste vinger was. Hoe vaak hij al niet naar diverse vingers had zitten staren die ook al zo weinig voor hem deden. Of die wijsvinger niet wat erg gebiedend was en slechts een (nieuwe?) poging inhield om hem onder controle te houden. Welk vingerkootje nu het belangrijkst was, het eerste was gegroeid of de andere twee aanstuurde. Of, en zo ja hoeveel en in welke mate, andere honden ook geholpen waren door wijzende vingers. En wat voor honden dan precies. Ook zulke kleine hondjes als hijzelf? Of werkte die vinger misschien alleen bij bouviers en Duitse herders, want hij had niet het gevoel dat deze wijsvinger voor hém nu iets ‘deed’. Of hij niet misschien eerst op die vinger moest kauwen zodat hij een idee zou krijgen waar deze nu precies uit bestond. Hoeveel boeken hij moest lezen over wijsvingers, wie nu eigenlijk degene was met de beste wijsvinger en hoe hij daarmee in contact moest komen.
Maar Olly is wijs en houdt het simpel. Hij volgde de vinger, keek waar deze naar wees, bewoog zich in die richting en ontdekte de rijst. Mjammie. Op precies dezelfde manier zou de naar het ultieme geluk zoekende (hongerige?) mens ook eenvoudigweg de richting op kunnen kijken van waar die 3 principes naar wijzen. En ontdekken wat daar ligt. Mjammie :-).
