Laat er verdriet zijn als er verdriet is, dan hoeven we het daar later niet nog eens over te hebben. Laat boosheid gewoon (natuurlijk!) gebeuren op het moment dat het gebeurt, dan hoeven we het niet achteraf te analyseren of bekritiseren. Laat angst volledig zijn gang gaan wanneer het opkomt, dan hoeven we daar van tevoren niet bang voor te zijn of het proberen vóór te zijn. Laat de gebeurtenis zich afspelen zolang het zich afspeelt, dan kan het verhaal erover achterwege blijven. Laat de pijn er zijn vanaf het begin tot het einde van die sensatie en geen illusoire seconde langer.
Tenzij je graag terug- of vooruit blikt en verhalen deelt. Graag verhalen wil herhalen, zoals een lief mens laatst zei. Dan doe je dát gewoon. Geeft niks. Gebeurt gewoon. Maar weet dat het niet verplicht of noodzakelijk is.
En dit klinkt allemaal als een instructie, als iets wat JIJ zou kunnen doen, of liever gezegd: laten, maar dat is niet de bedoeling. In die zin is de titel van dit stukje misleidend. Het is eerder een hint naar WAT AL ZO IS. Alles gebeurt al, als beweging van een golfstroom in een oneindige oceaan. En wij eigenen ons de ervaring toe, maken ‘m persoonlijk, verzetten ons ertegen, verlangen naar wat anders, verhalen over hoe het ging, enzovoorts.
Wat we wel eens missen is dat ‘ik’ ook een gedachte is die slechts vorm aanneemt zolang de gedachte gedacht wordt. Zolang er gedachten zijn over ‘jezelf’ Dus laat die ik-gedachte er óók maar zijn zolang (of als) ‘ie er lijkt te zijn. Niets mis mee. Spelmateriaal, net als al het andere.
Hier zit het ware gemak in van begrip van de 3 principes. Niet dat er niets meer mag gebeuren in je leven, in de psyche, in de wereld, in je werk of met je medemens, maar dat je je realiseert dat dat van zichzelf geen probleem is. En het zo kunt láten. Een nieuwe gedachte, een ander gevoel, een volgende gebeurtenis staat toch al weer klaar om zich te ontvouwen. Kijk maar.
Afbeelding van Kerstin Riemer via Pixabay
