Heel lange tijd heb ik gedacht dat de weg van de minste weerstand de makkelijkste weg was. De route die de minste energie kostte. Soepel laverend tussen obstakels door in plaats van met een bulldozer overal doorheen ploeteren. Zoiets. Deze week kwam er in het kader van deze uitdrukking iets heel anders op.
Ik deed namelijk mee aan een blote voeten wandeling. Na een tijdje op blote voeten schoenen te hebben gelopen, wilde ik ook wel eens helemaal zonder schoeisel door het bos en toevallig stuitte ik op een evenementje op een prachtig landgoed in de buurt. Leek me leuk en er was ook nog een voetenspecialist bij. Dus meldde ik mij aan en stond ik op een koude zondagmorgen met nog een stuk of vijftien mensen klaar voor de start.
De bosgrond was een graad of twee. Dat voelde aanvankelijk erg koud aan. Het was grappig om te zien hoe je daar in eerste instantie, als automatische reactie, verkrampt op reageert. De voetenspecialist merkte dat op en riep af en toe: “doorademen!” Ik hoorde dat als ‘geen verzet!’ Op dat moment betekende het geen verzet tegen de sensatie op de huid van mijn voetzolen. En het was wonderbaarlijk om te zien dat zonder verzet de snijdende kou een neutrale sensatie werd die gedurende de wandeling en daarna steeds anders aanvoelde.
Toen ik dinsdag opnieuw op blote voeten het bos in wandelde realiseerde ik mij dat voor het leven eigenlijk hetzelfde geldt. De weg van de minste weerstand houdt niet in dat je kijkt wat een makkelijke route voor jou is en die vervolgens kiest; je kunt het zien als geen weerstand hebben wat er ook op dat ‘pad’ ervaren wordt. En hoe makkelijk hebben we een automatische verkrampte reactie op wat er zich zoal voordoet!
Het lijkt mij ook dichter bij de waarheid te zijn, dit inzicht. Want hebben we iets te zeggen over ‘ons pad’ of ‘onze weg’? Stippelen wij als aardepakje de route uit, al dan niet obstakels omzeilend, of is er gewoon een steeds veranderende ervaring die opkomt en weer verdwijnt in het eeuwige nu? En als dat zo is (check het voor jezelf) scheelt dat dan niet een hoop ideeën en gedoe over dat uitstippelen en de juiste weg kiezen?
De weg van de minste weerstand wordt zo: het leven zoals het ‘bedoeld’ is. Natuurlijk, vloeiend, weerstandsloos, in overgave als je dat een mooie term of beeld vindt. Leven wat wij in essentie ZIJN (niet HEBBEN).
