Al een tijdje loop ik regelmatig op ‘blote voeten schoenen’. Dat zijn schoenen die zó’n dun zooltje hebben, dat het voelt alsof je op blote voeten loopt. Elk steentje, ieder takje en het geringste reliëfje voel je. De schoenen geven geen enkele steun, hooguit bescherming tegen hondenpoep en al te scherpe dingen op straat. Het is verder letterlijk alsof je op blote voeten loopt. Ik herinnerde mij hoe het in mijn jeugd belangrijk werd gevonden dat je ‘goed schoeisel’ droeg. Met een voetbed dat steun gaf en zo. Volledig in tegenspraak met de filosofie van de huidige blote-voeten-movement.
Toen ik een vriendin steeds steviger schoenen zag gaan dragen vanwege een zwakke enkel, ging ik me iets afvragen. Namelijk of het wel zo handig is om iets wat van zichzelf perfect alle natuurlijke bewegingen op kan vangen aan alle kanten in te pakken en te beschermen. Het leek mij het paard achter de wagen spannen. Spierverslappend te werken, waar we de natuur juist moeiteloos zien herstellen en versterken wat vaak gebruikt wordt (dikkere spieren, eelt op de huid). Vandaar mijn experiment met de blote voeten schoenen. Ik merk dat het heel makkelijk beweegt. Voeten blijken zich prima aan te passen en je letterlijk staande te houden zonder steun. Zelfs op wandelingen hier in de ruige natuur van Ibiza, waar ik normaal gesproken mijn bergschoenen voor uit de kast zou halen. Over rotsen of op bospaden lopen; als er een scherpe steen of een hard nootje ligt corrigeert het lichaam moeiteloos de gewichtsverdeling zonder dat ik me daarmee hoef te bemoeien. Ook in de stad waar grove klinkers liggen (alsof je voeten een massage krijgen!). Heerlijk.
Nu is dit niet bedoeld als promotie artikel van dit soort schoeisel hoor, doe vooral wat jij prettig vindt, maar er kwam ineens een vergelijking in me op met het evenwicht en de veerkracht van onze geest. Hoe die van nature ook steeds terugkeert naar een perfecte balans, hoe hoog de emoties ook oplopen. Terwijl wij in het huidige psychologische paradigma (in alle onschuld) menen dat we die geest, net als de zwakke enkel, moeten ondersteunen. Soms stevig, met pillen om de biochemie in de hersenen te reguleren. Waardoor je ‘afstompt’ in sommige gevallen, alsof je op plateauzolen loopt en nog slechts vaag het contact met de aarde voelt. Soms vindt die ondersteuning van de geest subtieler plaats. Met mantra’s, positief denken of het bewerkstelligen van ‘de juiste mindset’.
Allemaal omdat we niet weten hoe het werkt, met onze gedachten en gevoelens. Vooral die we verdriet, angst of depressie noemen. Hoe de neiging er dan is om onszelf (en onze kinderen!) daartegen te wapenen en te beschermen. Terwijl die ‘nare’ (?) gevoelens simpelweg als rotsachtig terrein gezien kunnen worden, waar je tijdelijk overheen loopt. Soms zwik je even, of voel je een sensatie die je pijn kunt noemen onder je voetzolen, maar je lichaam weet zich moeiteloos een weg te vinden en vanzelf te herstellen.
Inzicht in de 3 principes maakt het mogelijk dat je niet bang meer bent voor je gedachten en gevoelens en die allemaal in alle openheid kunt beleven. Alsof je op blote voeten loopt. Intenser. Tegelijkertijd is er een groot vertrouwen op je ware natuur waar je altijd naar terugkeert. Zoals de spieren in je voeten en de rest van je lijf ook steeds de balans (terug)vinden.
