Op Facebook gaat een bericht rond (deel dit als je er mee eens bent!!! 🙂 ) waarin wordt gereageerd op de stelling dat het 1,5 meter afstand houden en mondkapjes dragen vanuit angst gebeurt. Omdat we bang gemaakt worden voor een virus. De reagerende groep mensen vindt dat onzin en menen dat zij gewoon hun verantwoordelijkheid nemen en dus afstand houden en mondkapjes dragen. Voor je het weet heb je zo te kampen met verschillende kampen, maar dat even terzijde.
Ik werd nieuwsgierig naar wat er gecommuniceerd werd. Het bericht bevatte de volgende zin: Ik ga niet bij een tijger in de kooi, niet omdat ik bang ben, maar omdat ik weet dat hij gevaarlijk is en ik daar verantwoordelijk mee om ga. Klinkt logisch, toch?
Ik liet wat ik las even bezinken. Daar kwamen deze woorden uit voort.
Zonder welke visie dan ook op te dringen (alsof ik iets zou weten) wil ik graag even met je mijmeren hierover. Want ik dacht: het uitgangspunt van de gekooide tijger is al een heel ‘onnatuurlijke’. Een tijger loopt natuurlijk gesproken rond in een voor hem perfecte habitat waarin hij een perfecte rol speelt als roofdier en onderdeel van het geheel. Kijk maar eens naar de nieuwste documentaire van David Attenborough, hoe prachtig de natuur (alles in het Universum) in elkaar zit! Tijgers eten vaak zwakke(re) en jonge dieren. Zo werkt dat. De mens staat van nature niet op zijn menu, maar als je je in de buurt van een tijger in het wild begeeft, zou hij jou wellicht niet afwijzen als maaltijd. Als je een beetje mals bent. Wie slim is (de oermens), zorgt ervoor niet willens en wetens in een territorium van een tijger te gaan wonen. Dan ga je ‘verantwoordelijk om’ met je plek in de natuur. En verder kunnen we vaststellen dat shit happens in het leven, dus er is geen garantie dat je dan overleeft.
Volgens mij is het uitgangspunt van een geïsoleerd virus (in een lab?) al even onnatuurlijk als een gekooide tijger. Virussen en bacteriën maken van zichzelf ook onderdeel uit van het grotere geheel. Sterker nog; je lichaam bestaat er zo’n beetje uit! Maar de mens gedraagt zich al lang niet meer als onderdeel van de natuur en leeft daardoor zelden in harmonie met de/zijn (ware) natuur. Velen, in westerse culturen althans, hebben zich grotendeels daarvan afgescheiden. We hebben ons boven de natuur gesteld. De natuur ‘bedwongen’ (lees gerust: vernietigd).
We krijgen steeds meer ziektes en die bestrijden of onderdrukken we dan met chemische, farmaceutische middelen. En nu schijnt er dus dat virus te ‘heersen’. (Ook leuk; in het Engels zeg je, als je doelt op besmet raken, ‘to catch a virus‘: een virus vangen!) Waar we ook op reageren met opsluiting, bestrijding en chemische ontsmettingsmiddelen. Spuitbussen met drijfgassen. Zojuist zag ik nog een wolkje voorbij stuiven voor de supermarkt waar men de karretjes schoonpoetst. Het leek me niet zo fijn voor de longen van de wachtende klanten 🙂 .
We nemen verantwoordelijkheid, zeggen we, maar eigenlijk hebben we een tijger gevangen en gekooid en nu vinden we het ineens logisch om de kooi niet in te gaan zodat we de tijger kunnen laten (uit)sterven.
Beetje gek, in mijn optiek.
Waarschijnlijk heeft de bedenker van de tijger-in-de-kooi metafoor niet deze richting opgekeken en dat hoeft ook niet.
Toch vroeg ik me af: zou zo’n virus in zijn natuurlijke habitat ook niet ‘gewoon’ doen waarvoor ‘ie bedoeld was? In complete harmonie met alles, omdat dit de orde van het Universum is, de orde van de patronen in de wereld van de vorm? Zou het kunnen zijn dat onze bemoeienis ermee, onze strijd ertegen en onze afscheiding daarvan (zoals we ons ook afgescheiden voelen van onze ware natuur en daarmee van elkaar en alles) contraproductief is?
Just wondering…
Image by ilovewintertoo from Pixabay
