Vorige week werd me in gesprekken weer heel duidelijk hoe we als mens volkomen willekeurig onderscheid maken tussen de (soorten) informatie die tot ons komt. Via de (sociale) media, via vrienden, maar ook met betrekking tot wat er ‘intern’ zoal opkomt, qua gedachten. Want is dat ook niet gewoon informatie? “Dat is een boom, daar staat een file, ik ben niet goed genoeg, die man heeft een rare/leuke kop, hier heb ik echt geen zin in, wat een fijn weer vandaag, ik moet dit afkrijgen en dat gaat niet lukken, ik heb zin in een ijsje, ik kan net zo goed dood zijn.”
We zijn minstens even druk in ons hoofd met alles benoemen en beoordelen als het persbureau Reuters met de continue stroom nieuwsberichten. Zo’n 50.000 gedachten per dag, als we tenminste de informatie van wetenschappers moeten geloven. En in het laatste gedeelte van die zin, zit iets opmerkelijks. Want ik weet niet hoe het bij jou zit, waarschijnlijk hetzelfde als bij mij, we zijn tenslotte allebei mens, maar een gedeelte van de informatie die in het bewustzijn komt geloven we klakkeloos. Terwijl we andere informatie verwerpen als niet nuttig of onzin en tegen sommige informatie zelfs enorme weerstand hebben. “Dat is niet waar!” schreeuwen we dan, hardop of in onszelf. Is dat niet interessant?
Volkomen random bepalen we over de informatie die binnenkomt:
Daar kan ik niks mee.
Daar hoef ik niks mee.
Of: daar moet ik iets mee!
En wat mij nu het meeste intrigeert is het feit dat we de informatie waarvan we zeggen dat we er niks mee kunnen, heel makkelijk en zelfs achteloos naast ons neer kunnen leggen. De informatie die we niet zo interessant of relevant vinden kunnen we ook gewoon zomaar laten voor wat het is. Maar met de informatie die ons waar en belangrijk toeschijnt, gaan we ineens heel ingewikkeld doen!
In het geval van informatie die ons bedreigend in de oren klinkt worden we er bang en onzeker van, en dan moeten we die angst bezweren. Bij bijvoorbeeld stressvolle informatie denken we het te moeten bestrijden. Depressief klinkende informatie wekt soms de neiging om eraan toe te geven. Als de informatie problematisch lijkt te zijn, willen we het oplossen. Herinneringen, informatie over iets wat in het verleden gebeurd is dus, willen we vaak verwerken of een plekje geven.
Maar zou het niet kunnen zijn dat alle soorten informatie, ook in de vorm van ‘onze eigen’ gedachten, een zelfde neutraliteit hebben en onpersoonlijk zijn? Leuk om eens over te mijmeren. In alle openheid en nieuwsgierigheid. Ik constateer dat je alle informatie (en dus ook elke gedachte) simpelweg kan zien voor wat het is: een onderdeel van steeds dezelfde, vloeiende en eindeloze stroom van ervaringen (creaties!) in de stille ruimte van onze ware natuur*. Letterlijk levensecht tot leven gebracht via het bewustzijn.
Niet iets om vervolgens mee aan de haal te gaan, persoonlijk te maken en te beoordelen op wat je ermee kunt en of je er al dan niet iets mee moet. Simpel. En als je deze woorden teveel of te ingewikkelde informatie vindt: kijk dan naar die stille ruimte waar de informatie in opkomt. Nog simpeler.
*Mind, Universele Levensenergie, het creatieve midden, pure Liefde, het nulpunt, God, Eenheid; geef het beestje maar een naam)
Image by Gerd Altmann from Pixabay
