Ik weet niet hoe het moet jou zit, maar mij lijkt afgeleerd te zijn om te zeggen wat er in me opkomt. Dat mocht niet bij ons thuis. Daar zou je zomaar klanten mee kunnen beledigen, jezelf voor schut mee kunnen zetten of de boosheid en afwijzing van anderen over je afroepen.

Dus leerde ik, vermoedelijk net als veel mensen, “tot tien tellen” als ik een boze reactie voelde opkomen, op mijn tong bijten als de grap wellicht te grof zou kunnen zijn of glimlachen als ik eigenlijk wilde zeggen dat het me niet interesseerde. Ze hoefden mij geen pleister op de mond te plakken om me koest te houden, ik regelde dat intern.

Blijkbaar ging ik geloven dat het onveilig was om te zeggen wat er ik me opkwam omdat ik daarmee de kans liep om afgewezen te worden en alleen komen te staan. Ik leerde (mezelf) om me eerst af te vragen wat anderen van mijn reactie zouden denken en wat de gevolgen van hun mening voor mij zou kunnen zijn voordat ik iets zei of deed. In de onbewuste veronderstelling dat ik daarmee de kans op veiligheid vergrootte.

Best ingewikkeld om op die manier veiligheid na te streven. Dat je altijd probeert te bedenken wat anderen zouden kunnen denken én wat de gevolgen zouden zijn als je iets zegt waarvan je vermoedt dat die ander dat onacceptabel vindt. Onmogelijk eigenlijk. Uitputtend ook, dat voortdurende (en vermoedelijk vaak ongemerkte) extra denkspoor.

Zodra je kennis maakt met de 3 principes, kun je tot het inzicht komen dat het niet alleen vermoeiend, maar ook nog eens zinloos is, dat zoeken van veiligheid bij anderen. Want als we bang zijn verbinding met anderen te verliezen, dan zien we over het hoofd dat we allemaal al verbonden zijn; we zijn één energie, Mind. Als we geloven dat anderen ons veiligheid kunnen bieden dan hebben we (even) niet door dat in de vorm, in de menselijke ervaring, alles veranderlijk is. En veranderlijkheid biedt nooit veiligheid. Wat wél veiligheid kan bieden, is opnieuw die realisatie dat je Mind bent, de onvernietigbare energie die niet beter wordt van voorspoed en onaangetast blijft bij tegenspoed.

Zodra je weet, herkent of ziet dat je een uiting van en door Mind zelf bent, dan zou je zomaar kunnen gaan durven vertrouwen op elke reactie die in je opkomt. Zonder eerst te overdenken, is er de optie om voortaan wél te zeggen wat er in je opkomt. Hoeveel vrijheid zou dat wel niet opleveren? En wetende dat al die denksporen over “de juiste reactie” niet waar zijn: hoeveel verrassende gevolgen zou het kunnen hebben als die pleister van je mond af gaat?

Share This