‘Volg je hart’ lijkt een heel goede opdracht. Want het klopt, zeggen we ook altijd zo lollig en passend daar achteraan. Toch zie ik veel twijfel en verwarring ontstaan over deze instructie en dat kan ook niet anders. Want we hebben hiermee van dat hart namelijk iets persoonlijks gemaakt, het gaat over ONS hart. En daarmee over ONS pad, ONS leven, ONZE doelen, ONZE missie, ONZE passie, ONS werk.
Alsof die (overigens prachtige en ingenieus werkende) spier iets te maken heeft met weten, met ons wezen, met keuzes, met het ‘juiste’ pad, met ons persoonlijke levensverhaal.
En daarmee wordt het ook gelijk ingewikkeld, want wat is nu het verschil tussen de harde ego stem en het fluisteren van het hart? En luisteren we ook naar het hart als de schrik ons om het hart slaat? Of als we iemand hartgrondig vervloeken?
Wat eigenlijk bedoeld wordt met het volgen van je hart (naar mijn bescheiden mening), is de stilte en ruimte die zich vóór het persoonlijke bevindt. Zodra we een gevoel IN HET LICHAAM aan gaan wijzen als betrouwbare bron van informatie of basis voor onze beslissingen, zitten we er nét naast. Al kan het volgen van je hart (of je buikgevoel) best een mooie metafoor zijn; dat lichaam is al een vleesgeworden gedachte (vorm).
Kijk zelf maar even; wie ooit heeft bedacht dat achtbanen eng zijn, zal in de rij voor het toegangshekje al met hartkloppingen te maken krijgen. En vul voor achtbaan gerust een situatie, beslissing of karwei in waarvan jij vindt dat het eng is. De schrik slaat je bijvoorbeeld om het hart bij het idee een lezing te moeten geven; is dat een aanwijzing om het niet/nooit te doen? Welnee, het is een teken dat er een stressvolle gedachte geanimeerd wordt. Wie een heel warm gevoel krijgt bij het idee van een bepaalde carrière gelooft simpelweg op dat moment dat die richting de juiste of de beste is.
De richting die wij aanwijzen om naar te kijken heeft geen vorm en kan dus niets met je hart of je onderbuik te maken hebben. Het heeft ook geen naam, maar wij vinden pure liefde of helderheid wel prettige termen.
Om daar vanuit te handelen hoef je niet ‘eerst’ te checken of je hart het er wel mee eens is. Je hoeft niet na te denken over de vraag of dit een ‘ja’ is uit het hart of een beslissing die wordt gemotiveerd door ego-denken. Het is zo helder als glas en je hebt het al gedaan voor dat hele circus van het denken en voelen aanslaat. Je hebt er helemaal geen verhaal bij (al kun je die achteraf wel leuk in elkaar knutselen, vind ik persoonlijk ook fijn entertainment!).
Je beweegt. Of eigenlijk: wordt bewogen. Je hoofd, je hart, je buik incluis.
Foto © Rob Tol
