Er is nog nooit iemand geweest die de hele dag liefdevolle, positieve en voedende gedachten over zichzelf en de wereld had en zich tegelijkertijd diep depressief voelde. Er is ook nog nooit iemand geweest die de hele dag bange, boze en beperkte gedachten over zichzelf en de wereld entertainde en zich toch vrolijk voelde. We voelen onze gedachten in elk moment. Ons leven lang tovert het bewustzijn een realiteit tevoorschijn die daaruit opgebouwd is.

We zouden hieruit kunnen concluderen dat we alleen maar liefdevolle, positieve en voedende gedachten zouden mogen hebben. Dat we die andere moeten wegduwen, ombuigen of analyseren. Of heel hard ons best dienen te doen om die niet te krijgen. Maar dat is vergeefse moeite. Gedachten komen gewoon op. We hebben geen idee wat we over een week denken of zelfs maar wat onze volgende gedachte zal zijn.

Wat wel nuttig lijkt, is de realisatie dat je altijd alleen maar je gedachten voelt (en die BEN jij niet!). Het weten en voor jezelf zien hoe dat systeem werkt. Soms is dat duidelijk omdat er een verhaal over een probleem in je hoofd speelt. We denken aan een ziek kind, een ‘lastige’ situatie op ons werk of een geldkwestie en voilà: daar is de knoop in de maag en het ongemakkelijke gevoel. Vaak is het echter niet zo zichtbaar omdat het gedachten zijn die ‘op de achtergrond’ meespelen; overtuigingen die je ooit geloofd hebt en (nog) niet doorzien hebt en die in dit moment ongemerkt spelen. Dan is er een ‘ondertoon’ van angst of gespannenheid. Maar wetend wat dat is (simpelweg weer je denken) zorgt ervoor dat je daar niet bang voor hoeft te zijn. Dat je gewoon kunt voelen wat er zoal opkomt. Omdat je mens bent en dus denkend en voelend wezen.

Soms zien we (of ervaren we zelf) dat dit systeem intellectueel begrijpen niet ‘werkt’. Dan proberen we subtiel of openlijk elk gevoel/elke gedachte weg te wuiven met een zelfverzonnen mantraatje als ‘oh, het is maar een gedachte’ (hetgeen van zichzelf waar is). Of we negeren elk ‘naar’ gevoel omdat we geleerd hebben dat we er niets mee hoeven te doen (hetgeen van zichzelf ook klopt). De valkuil hier is dat we, in plaats van vrije doorgang te verlenen aan de flow van gedachten en gevoelens, een truc uithalen om bepaalde gedachten en gevoelens niet te hoeven denken en voelen. En zo onderdrukken we het natuurlijke systeem en loopt de druk steeds hoger op. Komen dezelfde (soort) gedachten en gevoelens eindeloos terug. Die je misschien op een steeds andere situatie of een ander medemens projecteert.

Echt inzicht is te herkennen als er ruimte in jou ontstaat en je écht anders (fris!) reageert en handelt.