Soms is het lastig om een ‘groot mens’ te zijn. Want het lijkt alsof er heel veel is dat moet en meestal zijn het ook niet perse dingen die we zouden willen doen als we de keuze hadden. Je belastingaangifte of de was doen, rekeningen betalen, elke dag naar je werk, enzovoorts. Maar ja… het moet. En dingen die ‘moeten’ krijgen prioriteit. Met een beetje geluk is er dan nog wat tijd over in het weekend om iets te doen waar we wél zin in hebben, maar soms ook niet.

Toen ik een vrouw het volgende hoorde zeggen, snapte ik dus waar dat vandaan kwam: “Ik heb het nodig om… En dan kan ik gaan spelen.”

Sterker nog: een meer ‘concrete’ verwoording van het dilemma dat veel volwassenen ervaren dan dit had ik nog niet eerder gehoord. Het is niet eens interessant wat de vrouw precies nodig had. Alleen het feit dat er voor haar gevoel blijkbaar een voorwaarde was voor dat geluk, voor het spelen.

Dat lijken we dus vaker te doen, voorwaarden stellen voor geluk, plezier of ontspanning. Regels en redenen bedenken die ons ervan weerhouden om te doen waar we zin in hebben in het moment.

Misschien komt het gevoel dat de uitspraak vertolkt jou ook wel bekend voor. Of heb je één van de volgende dingen of iets dat erop lijkt wel eens horen zeggen (of zelf gezegd ;-)):

“Ik moet eerst even stofzuigen en boodschappen doen, dan kan ik lekker TV gaan kijken.”

“We willen graag kinderen, maar voor we daaraan beginnen moeten we eerst een huis gekocht hebben en eigenlijk ook allebei een betere baan. Dan hebben we een fijne permanente plek én de zekerheid dat één van ons minder kan gaan werken en we toch nog genoeg verdienen.”

“Ik wil graag een sabbatical nemen en een halfjaar in Thailand op een strand liggen, maar voordat ik dat doe moet ik eerst zorgen dat mijn bedrijf een miljoen omzet draait. Dan pas kan ik met een gerust hart gaan.”

En dus blijft de speeltuin leeg terwijl iedereen heel hard aan het werk is. Wachtend op het speelkwartier.

En hoewel het logisch klinkt om je huishouden te doen, voorbereidingen te treffen als je een kind wilt, of pas een sabbatical te nemen als je genoeg geld hebt, is het dat niet perse. Feitelijk zijn het arbitraire verzinsels, die regels van ons. Bedoeld om een gevoel van angst te bestrijden over iets dat we spannend vinden of om een gevoel van controle te behouden.

Daarbij zien we bovendien één ding over het hoofd: wel of niet kunnen ‘spelen’ (= genieten van de dingen die je doet, moeiteloos meebewegen met wat er is) is niet afhankelijk van je omstandigheden.

Als je je realiseert hoe je menselijke ervaring tot stand komt, ga je herkennen dat spelen altijd kan. In elk moment. Het antwoord op de vraag “Is het al speelkwartier?” kan dus altijd ‘ja’ zijn. 😉

Share This