Het studiejaar is weer begonnen en daarmee ook de zogenaamde introductieweken, waarin beginnende studenten kennismaken met verschillende aspecten van hun opleiding en elkaar voordat ze serieus (?) aan de studie gaan. Mijmerend over dit fenomeen stelde ik mij voor hoe je als 18-jarige daarin verzeilt en geacht wordt je voor te stellen aan anderen. Zoals wij aan het begin van een Shiftdag dat ook wel eens doen. Even vertellen hoe je heet. Hoe oud je bent misschien. Wat je beroep is, als je dat leuk vindt om te melden.
Ik zie dat je bij zo’n introductie, van welke aard dan ook, eigenlijk een verhaal vertelt dat je zelf gelooft. En fantaseerde dat je net zo goed een compleet ander verhaal zou kunnen vertellen dan je gewend bent. Zeggen dat je verlegen bent terwijl je je leven lang al graag voor het voetlicht staat. Verklaren dat alles je altijd makkelijk afgaat terwijl je al ploeterend je middelbare schooldiploma hebt gehaald. Er alles uitflappen wat je voor de mond komt, terwijl je in je leven tot nu toe jezelf als ‘introvert’ neerzette. Een compleet imaginair personage bedenken en belichamen met eigenschappen waar je zin in hebt en een verleden dat je lollig lijkt. We zouden het liegen kunnen noemen. Maar ik ben wel benieuwd hoe de student die dat doet zich na een week helemaal inleven in die rol, zou voelen. In de war over zijn of haar ‘identiteit’? Volledig gewend aan de nieuwe rol?
En het laatste wat ik wil is dat je je best gaat doen om een andere rol te spelen, hoor. Deze nieuwsgierigheid komt juist voort uit het feit dat ik steeds duidelijker zie dat iedereen, ik niet uitgezonderd, al voortdurend een rol speelt in dit aardepakje. We doen een leven lang alsof we in wezen NIET pure liefde, oneindige intelligentie en grenzeloos bewustzijn zijn. We bewegen ons als een afgescheiden persoontje. Met een identiteit, een levensloop en eigenschappen waarvan we aannemen dat die vast of belangrijk zijn. Daarom vertellen we ook steeds hetzelfde verhaal, er van uitgaande dat het de onveranderlijke waarheid is. En daarmee maken we het onszelf vaak veel moeilijker dan nodig. Re-creëren we steeds opnieuw eenzelfde ervaring. Terwijl een frisse invulling in elk moment mogelijk is.
We spelen de rol van mens met verve en dat kan en hoeft ook niet anders. Maar zoals de acteur die een vreselijke schurk speelt van binnen weet dat hij in werkelijkheid een vredelievende huisvader is, kunnen wij ook de permanente realisatie met ons meedragen dat we niet de rol zijn die we spelen, maar dat onze ware identiteit veel grootser is. Waardoor we juist vrijuit kunnen spelen!
