Ik hoor het wel eens uit m’n mond komen, de opmerking: “Ik zeg wel niets meer!”  Als ik me niet gehoord voel of als ik het idee heb dat de ander toch niet wil luisteren bijvoorbeeld. Variaties als “Laat maar zitten!”  komen ook voor. Herkenbaar?

Een mooie manier om een gesprek, discussie of ruzie direct af te kappen. Zeker als je het combineert met de kamer uit stormen en heel hard met een deur slaan. Eventueel kan je voor wat extra drama ook nog eens lekker luidruchtig een trap op stampen.

Maar is het je wel eens opgevallen dat je zoiets alleen zegt als een ander dreigt jouw mening niet te delen? Je roept het nooit als je iemand beaamt wat je zegt. Uitsluitend als je tegenstander in de discussie op zijn of haar spoor zit en jij op het jouwe. En jullie dus finaal langs elkaar heen rijden. Terwijl je dat helemaal niet wil, want je weet zeker dat je het beter weet dan de ander.

De laatste keer dat ik het riep merkte ik plotseling op dat het eigenlijk een soort poging was om mijn gesprekspartner te manipuleren om tóch mijn mening te gaan delen. Oeps… Dat is gemeen.

Grappig, dat ik dan zo ver ga – alsof het erg is als iemand je mening niet deelt. Alsof het iets betekent. Alsof het een signaal is dat er iets aan de hand is dat veel groter en dramatischer is.

Blijkbaar dacht ik dat een meningsverschil echt iets over me zegt en het me minder goed, gelukkig of gezond maakt als iemand het niet met me eens is. Dus probeer ik uit alle macht toch het tij van het gesprek nog te keren met een manipulatieve opmerking.

Maar onze waarde als mensen wordt niet bepaald door externe gebeurtenissen, die waarde zit al in je. Ongeacht het spoor waarop jij en de ander zitten. Wat je ook doet. Het is je ware natuur.