Het valt me op dat veel mensen ongemerkt lijken te leven voor feedback. Zonder dat het opvalt kijken ze voortdurend naar wat er naar ze terugkomt uit de buitenwereld. Onbewust zijn ze heel vaak bezig met vragen als:
- Doe ik het goed (genoeg)?
- Word ik gewaardeerd?
- Zie ik er goed (genoeg) uit?
- Ben ik het waard om van te houden?
En het antwoord op die vragen lijkt van de buitenwereld te moeten komen. De baas moet complimenten geven om te laten weten dat het goed gaat of bijsturen als het dat in haar ogen niet gaat. De kinderen en collega’s moeten hun waardering uitspreken voor alles wat je voor ze doet. De partner, vrienden en ouders worden geacht complimenten te geven voor het stralende uiterlijk, de prachtige outfit of het nieuwe kapsel. Waarbij partner en kinderen ook nog eens de zware taak hebben om hun liefde voor jou zo te laten blijken en uitstralen, dat het bij je binnenkomt. Niet af en toe, maar eigenlijk voortdurend.
Wat ik daar sneaky aan vind, is het feit dat dit feedbacksysteem zo ongemerkt een redelijk vitaal onderdeel van je leven kan zijn. Kijk voor de grap eens om je heen. Stort hij zich zo vol overgave op zijn werk vanuit puur plezier voor wat hij doet of zit er ook die ondertoon in van feedback in de vorm van complimenten, waardering en geld? Is zij zo met haar uiterlijk bezig omdat ze onwijs veel van zichzelf houdt of juist omdat ze haar schoonheid weerspiegeld hoopt te zien in de goedkeurende blikken van anderen? Kan je kind nog intrinsiek blij zijn met de tekening die hij maakt of de informatie die ze op school leert of draait het eigenlijk om de waardering in de vorm van complimenten of goede cijfers?
Ik wil hiermee niet zeggen dat het fout is of uitgebannen moet worden, de interesse in of behoefte aan feedback.
Maar stel nou dat het niet nodig is, omdat je ziet, weet en voelt dat je 100% okay bent. Een magnefieke uiting van het leven. Met alles wat daarbij hoort en waar je misschien een mening over hebt. Wat zou er gebeuren met die behoefte aan feedback als je onvoorwaardelijk van die magnifieke levensuiting zou houden?
Voor mezelf zie ik dat die feedbackbehoefte op steeds meer vlakken verdwijnt en er vrijheid voor in de plaats komt… lekker makkelijk. 😉
