Een vriendin vertelde me laatst een super leuk verhaal over een moeder en haar zoontje die in dezelfde coupé als zij hadden gezeten.

De moeder was een krentenbol met kaas aan het eten en gaf er ook eentje aan het jongetje. Daarbij werd er uitleg gegeven, zoals ouders dat wel vaker doen als ze jonge kinderen hebben. De vrouw gaf echt een ondertiteling van wat er gebeurde en de betekenis ervan.

Ze zei: “Dit is dus zo lekker omdat het zoet en hartig tegelijkertijd is, de combinatie ervan vinden heel veel mensen heel lekker!”

Waarop haar zoon antwoorde: “Hm, ik vind het gewoon lekker omdat het lekker smaakt.”

Zo simpel kan het dus ook zijn.

Toch zijn we heel erg gewend als (grote) mensen om overal een verhaal van te maken. Een krentenbol met kaas kan niet gewoon een lekkere combinatie zijn, het moet een lekkere combinatie zijn met een reden.

Dat doen we niet alleen als het gaat om ons favoriete broodje en ook niet alleen als we tegen onze kinderen praten. Van het weer tot het nieuws, van het gedrag van een collega/vriend/buurman tot een extra uitroepteken in een WhatsApp berichtje en van gebeurtenissen in de politiek tot onze lievelingskleur. Of het nu groot of klein is, we verzinnen dat verhaal en schreeuwen het meestal ook nog graag van de daken.

Als er dan mensen zijn die het met je beredenering eens zijn, dan heb je de jackpot gescoord. YES, ik hoor erbij! Alsof het relevant is wat andere mensen vinden (is het niet, want een mening is ook maar een gedachte). En alsof je niet mag leven op een manier die past bij jou en dingen kan doen die jij leuk vindt of dingen kan eten die je lekker vindt. Nee, alles moet ondertiteling krijgen en het liefst een soort ondertiteling waar ook nog veel mensen het mee eens zijn.

Dus verzinnen we ijverig verhalen die in het beste geval niets toevoegen (“Een krentenbol met kaas is lekker omdat het hartig en zoet combineert” … Dus?) en in het slechtste geval maken dat je minder gelukkig bent (“Ik ben te dik want mijn lijf ziet er anders uit dan dat van die populaire acteur/actrice” of “Die gebeurtenis uit mijn jeugd heeft me voor altijd beschadigd”).

Het mooie is: er is ook gewoon leven zonder ondertiteling. Dat illustreert het jongetje zo prachtig. Hij had totaal geen verhaal en was onwijs aan het genieten van zijn ervaring van die krentenbol.

Share This