We beginnen er al jong mee: stapelen. Geen idee waarom maar jonge kinderen zijn vaak al enorm gefascineerd door de mogelijkheid om dingen op elkaar te zetten. Er een bouwwerk van te maken of een hoge toren. En te kijken hoe hoog je hem kan krijgen voordat hij instort.
Als volwassenen lijken we door te gaan met stapelen. Niet langer met blokken of Kapla-houtjes maar met gedachten. Die we dan stapelen en stapelen tot er een toren is van zo’n grote hoogte dat er eigenlijk alleen nog maar instorten mogelijk is. Alleen in dat geval vaak niet van de gedachtentoren, maar een soort van instorting van de mens die al dat denken ervaart. Waarbij ‘instorting’ er in dat geval vaak uitziet als verdriet, boosheid, angst of overspannenheid c.q. burn-out.
We leggen een blokje ‘dit is echt nodig’ met daarop een blokje ‘ik ben niet goed genoeg als…’. Leggen er een ‘dit had nooit mogen gebeuren’, een ‘ik moet wel…’, een ‘zonder dit gaat het mis’ en een ‘als ik niet X dan gebeurt akelig Y’ bovenop. En met elk gedachteblokje dat de stapel hoger maakt, gelovend in de waarheid van de gedachtentoren die ontstaat, voelt het akeliger. Worden we onrustiger of verdrietiger. Krijgen we stress of worden we banger.
Niet erg. Blijf gerust stapelen als je dat leuk vindt. Maar het mag makkelijker ;-).
Hoe? Gewoon en alleen maar herkennen dat het gebeurt, dat stapelen. Die herkenning kan er zomaar voor zorgen dat er minder hoge stapels ontstaan. En minder hoge stapels staat gelijk aan het leven als makkelijker ervaren. Zo simpel ;-).
PS: ziet het er voor jou allemaal helemaal niet zo simpel uit? Overweeg dan eens met ons in gesprek te gaan over de werkelijke aard van welzijn. We hebben daarvoor aanbod in alle soorten in maten. Klik hier om te zien wat bij je past: https://www.shiftacademy.nl/ons-aanbod
