We nodigen al vroeg onze kinderen uit om verhalen te vertellen (te verzinnen?) over de oorzaak van hun gevoelens. Daarmee leggen we de basis voor een groot misverstand. Ik herinner me een autorit met mijn oudste toen hij een jaar of twee was. Het kind huilde zonder voor mij aanwijsbare reden. En ik wilde die reden weten, zodat ik de oorzaak van het ongemak weg kon nemen, want ik vond het sneu voor hem dat hij zich schijnbaar onprettig voelde. Daar voelde IK me blijkbaar ongemakkelijk bij. Dus vroeg ik hem daarnaar, na eerst gecheckt te hebben of hij comfortabel zat, geen honger of pijn had en zijn luier schoon was: “Waarom huil je?” Het kind gaf een geniaal antwoord: “omdat ik nog niet klaar ben met huilen”. Helaas herkende ik destijds nog niet de eenvoud en helderheid van deze non-reden.
Nu weet ik dat er huilen of verdriet is als het er is en omdat het er is. (Lees deze zin gerust nog een keer). Elke emotie is mogelijk in de rijke menselijke ervaring. Daar is ook niets mis mee. Er wordt van alles beleefd in het lichaam en de geest en zodra we begrijpen dat dát heel natuurlijk is, heeft geen enkele ervaring nog een label nodig, of verzet, of verhaal over de oorzaak of een oplossing. Dat zou zomaar vrijheid middenin je verdriet kunnen ‘opleveren’.
Wat mij betreft is het antwoord dat mijn zoon gaf, of simpelweg ‘daarom!’ dichterbij de waarheid dan de verhalen die we willen horen van onze kinderen. Waar we vervolgens vaak tot in detail op in gaan. Verhalen die we dan afzwakken of waar we onszelf ook nog even extra over opwinden. Omdat WIJ ons er ongemakkelijk bij voelen.
Hoe mooi zou het zijn als we konden voorleven dat gevoelens geen probleem zijn en mogen komen en gaan in alle puurheid.
