Bovenstaande vraag werd mij gesteld in een bericht door iemand die via LinkedIn contact legde. Zelf had hij een helder beeld van wat hem dreef. Iets met mensen samenbrengen en communicatie, als ik mij goed herinner. Hartstikke mooi. En daar kwam dus de vraag wat mij dan dreef.

Ik keek achter mij en constateerde dat er niemand stond om mij aan of op te jagen. Ik keek in mijn hoofd en vond daar wel honderd potentiële, prachtige verhalen over hoe ik zou kunnen omschrijven wat mijn motivatie is om te doen wat ik doe. Maar ik wist niet of ze ook waar waren, al leek ‘met mensen delen wat voor mij zo helder en helpend is’ in de richting te komen. Ik keek ook terug op de flink aantal jaren dat dit verhaal van Angela al speelt en mijmerde over hoe ik had leren lopen. Er zijn bewegende beelden van mij in peutervorm waarop ik met kromme beentjes een heuveltje afstuntel. Het zag er niet zo elegant uit; wat was mijn drijfveer daar? Dat ik kon weglopen bij mijn broer en zussen of ouders? Of juist naar ze toehollen? Geen idee.

Ik herinner me dat ik graag schooltje speelde met mijn zussen en zo al vroeg kon lezen en schrijven. Wat was mijn drijfveer daarvoor? Stonden er boeken in de kast waarvan ik de inhoud wilde verkennen? Had ik de behoefte brieven te schrijven aan deze of gene? Wilde ik graag op de zaken vooruitlopen, haantje de voorste spelen later op school? Ik heb geen idee.

Wat was mijn motivatie om te gaan praten, om te eten, om te leren, om te verhuizen, om te reizen, om te werken, om moeder te worden, om wat dan ook te doen? Voor sommige van deze dingen heb ik heus een goed verhaal en wellicht geloof ik die zelf ook nog. Maar sinds ik zie dat leven zich simpelweg ontvouwt, dat er geboren, gegroeid en gestorven wordt, is er meestal niet de behoefte om zo’n verhaal te delen als zijnde een waarheid of een vaststaand gegeven.

Ooit woonde ik een training bij om een goede ‘elevator pitch’ te creëren, en daar merkte ik al; mijn brein kan wel tien goede verhalen verzinnen waarom ik bijvoorbeeld ooit mijn eerste boek ben gaan schrijven. Allemaal geloofwaardig, allemaal acceptabel, allemaal wellicht interesse wekkend, herkenning oproepend en bijval of zelfs bewondering oogstend. Maar als ik goed kijk, kan ik het gewoon niet weten en alleen constateren wat er zich afgespeeld heeft.

Er werd geschreven en gepubliceerd. Beetje saai en ondramatisch misschien, maar wel lekker eenvoudig.

Dus antwoordde ik op LinkedIn: ‘Wat mij drijft? Geen idee. Het leven zelf vermoed ik, als ik er al een verklaring voor moet hebben of er een naam aan wil geven. Leven leeft. Als mij, door mij. Zoiets.’

Best fijn om je te realiseren: er zit mij niets achterna en er is niets om te bereiken. Ik voel me niet opgejaagd (hooguit door een idee dat ik tijdelijk geloof) en zo raak ook niet opgebrand.