In het tv-programma ‘Catfish’ kwam laatst een bijzondere situatie langs: een man was online bevriend geraakt met zijn eigen vrouw terwijl hij deed alsof hij iemand anders was. Expres. Omdat ze niet echt met hem praatte, want ze dacht dat dat iets was wat hij niet kon. Dus sprak ze online met een naar haar weten onbekend iemand die wél naar haar wilde en kon luisteren.
Online had dit stel geen last van de gedachten die hen er in het echte leven van weerhielden contact met elkaar te leggen. Op zich was het best een mooie oplossing. Behalve dat het gepaard ging met leugens en met gevoelens van schaamte en schuld aan beide kanten.
Ze hadden een web gewoven voor zichzelf en kwamen daar niet meer uit. Alleen maar omdat ze geloofden dat ze niet met elkaar konden praten.
Dit is een extreme situatie, maar het illustreert wel mooi iets dat we eigenlijk allemaal doen – leven alsof onze gedachten waarheid zijn. Iedereen doet dat op een andere manier, maar de overeenkomsten zijn er wel. We maken het onszelf er namelijk hoe dan ook niet makkelijk mee.
Ook is het een prachtig voorbeeld van de gevolgen hiervan, van hoe we onszelf ermee in de weg kunnen zitten. Dit stel voelde zich naar omdat ze niet met elkaar konden communiceren. Andere mensen leven dagen in angst omdat ze een presentatie moeten geven en bedacht hebben dat niet te kunnen. Of ze vermijden feestjes die hartstikke leuk zouden kunnen zijn omdat ze zichzelf niet extravert vinden.
Terwijl het gewoon niet waar is: het web is een illusie. Een zeer gedetailleerd bedenksel dat vreselijk echt lijkt. Maar het niet is. Zelf merk ik dat het helpt om nieuwsgierig te blijven als ik een web aan het weven ben. Goh, ik denk dit nu wel… maar zou het ook kunnen dat het niet écht zo is? Maakt het een stuk makkelijker om weer los te komen. 🙂
