Heb je ook wel eens waargenomen dat bijvoorbeeld een kind bij de ene persoon heel anders reageert dan bij de andere persoon? Hij of zij luistert dan bijvoorbeeld wel naar opa, maar niet naar moeder. Hier zijn ook heel mooie voorbeelden van te vinden in de wereld van het omgaan met honden. Dan is er een hond die bij het baasje alleen maar kliert, maar bij een ‘hondenfluisteraar’ de volgzaamheid zelve is. Interessant en magisch lijkend. Maar het is in wezen heel simpel.
Afgelopen week dacht ik, naar aanleiding van verschillende gesprekken en gebeurtenissen: er zijn dus helemaal geen mensen die…vul maar in, vervelend zijn of een stoornis hebben. Er zijn helemaal geen mensen die leuk zijn of bekrompen of genereus of noem maar wat op. Er zijn alleen interacties* in het eeuwige nu. Of dynamieken, zo je wil, maar dan maak je het al een beetje ‘echter’ en ‘vaster’ en dat is wat mij betreft niet de meest nuttige (of heldere) kant op.
De essentie van het leven is onpersoonlijk en het beweegt in de menselijke ervaring als interacties. Door de menselijke neiging tot benoemen, beoordelen, af- en inkaderen en toeschrijven hangen we ze op aan een persoon: hij is vervelend, zij is geweldig. En we missen dan dat niets en niemand ‘van zichzelf’ iets is. Of ‘zo’ is. In de wereld van de vorm is alles relatief en staat niets op zichzelf.
Zo komt alles heerlijk op losse schroeven te staan en verliezen we weer wat (illusoire) houvast. We gaan helemaal terug, van ‘hij is nu eenmaal zo’ via ‘mijn ervaring/relatie met hem is zo’ naar ‘die ene, schijnbare interactie tussen hem en mij label ik zo’. En dat laatste is eigenlijk nogal oninteressant, tenzij je zin hebt in het delen van een verhaaltje of ervaring en dat staat je natuurlijk helemaal vrij!
*En ja, voor de doorkijkers onder ons; ook de interacties zijn uiteindelijk schijn of illusoir, omdat ze binnen één Mind gebeuren en niets daadwerkelijk afgescheiden is.
Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay
