Lang geleden schreef ik een stukje over hoe wij graag (maar in alle onschuld) naar buiten wijzen als onze ervaring van het moment ons niet bevalt. En dan totaal niet in de gaten hebben dat wij exact creëren wat wij menen te zien. Dat stukje ging zo: “Zij oordeelt altijd zo,” oordeelden wij over haar. “Houd op met schreeuwen!” schreeuwde hij. “Waarom zeur je nou zo?” zeurde zij. “Zij klaagt overal over,” klaagde hij over haar.

In deze voorbeelden is vrij makkelijk te zien dat we zelf doen wat we de ander verwijten. Je zou het als een leuk omkeer trucje kunnen zien. Zo had ik, in de tijd dat mijn kind iets dwangmatigs deed met (niet) eten, in eerste instantie de neiging om dwangmatig naar dat gedrag te kijken en het te controleren of beheersen. Zo wilde ik dus eigenlijk dat hij ophield met wat ikzelf deed. Tot ik beter wist. Maar vaak is het subtieler dan dat en ik wil je graag een paar praktijkvoorbeelden geven die dit illustreren. Omdat het ons kan helpen (meer) naar binnen te kijken. Misschien herken je er eentje?

-“Zij heeft een beeld van mij dat niet klopt en ze is niet op andere gedachten te brengen.” Hij schetst op dat moment een beeld van haar, zoals ze in zijn realiteit verschijnt. Als iemand die niet op andere gedachten te brengen is. Of het klopt? Geen idee. Misschien is dat ‘maar’ een gedachte van hem. Waar hij niet vanaf te brengen is!

-“Hij wil maar dat ik stop met drinken.” En als zijn eis haar dwars zit, wil zij dus eigenlijk dat hij stopt met dat van haar te verlangen.

-“Hij weigert gewoon naar zichzelf te kijken.” De vraag is hier: naar wie kijkt degene die dit meent te zien? Wel naar zichzelf?

-“Het zou zo goed voor hem zijn om te zien dat hij dit zelf creëert.” Misschien is het goed voor de spreker om te zien dat hij of zij deze waarneming ook zelf tot leven brengt.

Laten we dit terugbrengen naar de eenvoud van het paradigma waar wij het over hebben. Dat laat zien dat alles, zonder uitzondering, van binnenuit gecreëerd wordt, al lijkt het 100% andersom te zijn (ik zie het toch!) Dat is dan ook de enige plek om nog te kijken bij irritaties of oordelen. Kijk diep naar binnen, voorbij de vorm. Voorbij je ‘ik’ en je ideeën. Vanuit de liefde die daar is, zie je uitsluitend perfectie in alles en iedereen. Transformeert de wereld van de vorm voor je ogen, zonder daaraan te werken. Het is immers een projectie in elk moment!. En zoals je met het verwoed poetsen van een spiegel nooit de modderveeg van je gezicht afkrijgt, is het ook waanzin om aan ‘anderen’ te willen werken, een mening over hen te hebben of iets van hen te verlangen.

(Komen er al 1000 vragen op hoe dit ‘in de praktijk’ werkt? Je bent welkom op 29 september. Of bij de tweewekelijkse bijeenkomsten van de Slagersdochters.)

 

 

Share This