Waarschijnlijk ken je het liedje ‘Het regent zonnestralen’ van Acda en de Munnik wel (en in het onwaarschijnlijke geval dat dat niet zo is, luister je het hier ;-)). Ik ken het tenminste al zolang ik me kan herinneren. Maar toen ik het laatst op de radio hoorde, realiseerde ik me er iets over – de man waarover gezongen wordt, Herman, zocht vrijheid op de verkeerde plek. Buiten zichzelf.
Pas nadat de fictieve Herman zijn oude leven achter zich had gelaten had hij het gevoel dat hij kon doen wat hij altijd al had willen doen. Dat hij toen pas kon gaan waar hij maar wilde. Zijn leven moest drastisch omgegooid worden voordat hij geluk kon ervaren, voordat het zonnestralen begon te regenen.
Klinkt dat bekend?
Misschien wel. Het is tenslotte een gebruikelijke manier van naar het leven kijken. Best kans dat dit nummer daarom zo populair was…
Je hebt vast wel eens iemand iets horen zeggen in de trant van:
“Ik wou dat dat stomme, luidruchtige mens in het appartement boven ons zou verhuizen, ik slaap al maanden niet. Ze verpest mijn hele leven!”
“Ik weet zeker dat hij de liefde van mijn leven is, want echt alles is veranderd sinds ik hem ken. Zonder hem ben ik niets meer.”
“Ik moet die promotie krijgen, want als ik dat niet doe dan loopt mijn hele carrière in de soep. En ik moet mijn tienjarenplan wel kunnen volbrengen, anders heb ik gefaald.”
Alsof stille buren, geweldige nieuwe partners of glansrijke carrières bepalen hoe je je voelt. Dat is niet zo. Ook al lijkt het nog zo sterk dat externe krachten invloed op ons uitoefenen en bepalen hoe we ons voelen, uiteindelijk zijn de dingen die in onze hoofden gebeuren hier de reden voor. Niet de buitenwereld.
We leven niet van buiten naar binnen, maar van binnen naar buiten. We denken en beleven ons denken doordat ons bewustzijn er een realiteit van maakt. Een hyperrealistische film. 4D, met geluidseffecten, beweging, geur en kleur. Maar hoe echt het ook lijkt, dat is het niet.
Herman leek zijn nieuwe leven te ervaren, maar ervoer gewoonweg nieuwe, frisse gedachten. Had hij voor zijn vertrek gezien dat hij vast zat in zijn denken, niet in zijn leven, dan was er al eerder een opening ontstaan voor frisse gedachten. En zodoende voor een frisse ervaring van wat voelde als een vastgeroest leven.
Ik gun het de Hermans onder ons – de mensen die gevangen zitten in hun gedachten – enorm om dat in te zien. Zodat ze echte vrijheid kunnen gaan ervaren. Zonder daarvoor volledig afstand te hoeven doen van alles dat ze kennen. Want die vrijheid die Herman vond in Frankrijk? Die regen van zonnestralen? Die was er altijd al. 😉
