In een Messsenger gesprek met mijn Oudste stelden wij laatst vast dat alles wat via de zintuigen binnenkomt, eigenlijk deeltjes of golfjes zijn. Geluidsgolven, geur- en smaakdeeltjes. Lichtdeeltjes die zich ook wel als golfjes gedragen, zoals de wetenschap zegt. Vervolgens herinnerde ik mij dat we hersenactiviteit ook wel hersengolven noemen. We meten ze in trillingen per seconde en delen ze dan op in verschillende categorieën. Goh.

Verder mijmerend bedacht ik dat alles wat we dus ervaren als mens-dat-bij-bewustzijn-is, golfjes zijn. Inclusief ‘onze’ gedachten. Zouden we, gewoon filosoferend en zeker niet (pseudo)wetenschappelijk bedoeld, de hersenen ook kunnen zien als een zintuig? Of eigenlijk: een VERzintuig? Net zoals we (vanzelf!) zien zodra onze ogen open gaan, horen zodra de oren open staan, proeven zodra de smaakpapillen worden beroerd, ruiken zodra de neus open is, voelen zodra de huid beroerd wordt; zouden we verhalen verzinnen zodra de hersenen functioneren? Over een ‘ik’, ‘anderen’ en ‘de wereld’?

En verder mijmerend; zouden we dan, op het niveau van de menselijke (psychologische) ervaring, misschien ook gewoon kunnen ophouden met het (overmatig) aandacht geven aan onze stressvolle, dramatische en pijnlijke verhalen? Zoals we uitspugen wat we vies vinden smaken? Zoals we ophouden te luisteren naar muziek die we onprettig vinden? Zoals we onze neus dichtknijpen als het al te erg stinkt? Zoals we niet onze handen in het vuur steken (hooguit in figuurlijke zin 🙂 )? Zoals we onze ogen dicht doen of wegkijken bij een al te gruwelijke scène?

Leuk experiment wellicht. Als je wat te doen wilt hebben, of (nog) niet ziet dat rust in je hoofd vanzelf ontstaat als bijverschijnsel van inzicht in de werking van de drie principes.

Image by John Hain from Pixabay