In alle onschuld willen we graag een oplossing voor de thema’s in ons leven die we als problematisch ervaren. Die oplossing, zo denken wij, houdt in dat we (weer) kunnen ontspannen en in ons welzijn rondhangen. Het werkt echter andersom. Jouw ontspanning en rondhangen in het welzijn dat altijd in jou aanwezig is, houdt juist de oplossing in. En oh, wat zijn we vaak bang om te ontspannen.
Want wat als ‘het’ dan niet goed komt? Ik kan toch niet de andere kant opkijken, ik ben zijn moeder! Hoe ontspan je in hemelsnaam in deze ellende? Sorry, maar ik wil niet als onverschillig overkomen. Of: ik ben al lang genoeg stil geweest en ik zie niets veranderen!
We willen oplossingen forceren, onze eigen tijdlijn aan het leven opleggen, actief deelnemen in het ontvouwen van gebeurtenissen. De controle houden. En denken dat we daarvoor, soms met angst en beven, soms met irritatie en boosheid, naar die thema’s moeten blijven kijken. Eraan sleutelen of andere mensen opdracht geven om er iets aan te DOEN!
In de stilte, in de bron van alles, zijn geen thema’s of problemen te vinden. En hoe dichter we bij die bron verblijven, hoe makkelijker we het leven ervaren. Je hoeft niet van je problemen af, je kunt je eruit terugtrekken. In alle vertrouwen. En dat gebeurt vanzelf. Het kost geen moeite om terug te keren naar die bron, zoals het je ook geen moeite kost om je handen van een gloeiende kachel af te halen. Ontspanning is je ware natuur; het thema een tijdelijk uitstapje van het denken.
Foto © Rob Tol
