Helen is een hip woord. Er moet van alles geheeld worden, geestelijk en lichamelijk, omdat er iets gebroken lijkt te zijn. En ja, dat het zo ERVAREN wordt, dat er iets gebroken is, hoeven we niet te ontkennen. Het lijkt inderdaad zo. In het hoofd en in het lijf. Het leven en onszelf ERVAREN we als allemaal verschillende delen en tijden en stukken. Maar de ‘dingen’ zijn niet zoals ze lijken. Dat is maar schijn. Een illusie waar we graag ons licht op schijnen.
Goed. Dat helen dus. Laten we hier eerst even naar kijken vanuit de vorm; zelfs daar kunnen we constateren dat alles wat gebroken is of onheel lijkt te zijn, vanzelf heelt. Vanzelf terugkeert naar of oplost in de vormloze heelheid. Elk bot. Elk idee. Elke gedachte. Elk wondje. Elke herinnering. Elke verkoudheid. Elke pijn. Elk lichaam. De (ware) natuur heelt. Geliefde maakt wel eens het grapje: “ik ben slechts meewerkend component.” En dan doet hij dus niets. Of iets spontaans.
Een treetje ‘dieper’ (of eigenlijk: EENvoudiger!) wordt onthuld: er is alleen maar Heelheid. Nu al. De gebrokenheid is pure illusie (die uiteraard ervaren wordt als ECHT, dat weten we, dat standpunt hoef je niet te verdedigen).
Als het tegenwerken stopt, als het ‘proberen’ iets te DOEN ophoudt, gaat alles vanZELF, inclusief het ondernemen van eventuele acties (naar de dokter of een masseur gaan bijvoorbeeld). Vanuit het Niets, zou je kunnen zeggen. Of vanuit stilte. Helderheid. We hoeven en kúnnen elkaar als mens daar ook niet in adviseren. Iedere mensmanifestatie is uniek.
Helen hoeft niet eens ondersteund te worden. Want het gebeurt al. HEELemaal vanzelf. Het gaat dus eerder om LATEN, zou je kunnen zeggen, dan iets DOEN om te helen. (En let wel: negeren is niet laten!! Dan kijk je weg van de ervaring in plaats van er dwars doorheen.)
