Nog even en dan is Sinterklaas weer in het land.

Sinterklaas, hoe grappig dat we dat als een zelf verzonnen verhaaltje kunnen zien maar onze eigen verhaaltjes heel serieus nemen.

Ik moest daarbij denken aan een filmpje wat ik ooit gezien heb.

Het was een man die onder het toeziend oog van de kinderen het Sinterklaas-pak aantrok.

De kinderen zien gebeuren dat de man zich verkleedt, maar op het moment dat het eindresultaat er staat, De Sinterklaas,  was daar opeens het absolute geloof in onze goedheiligman.

Ondanks het feit dat ze hebben gezien dat het maar een verkleedpartijtje was, belandden de kinderen meteen in hun werkelijkheid dat Sinterklaas bestaat.

Het bracht mij opeens bij het gesprek wat wij deze week hadden met ons facilitator groepje.

Er werd verontwaardiging, misschien zelfs boosheid gevoeld omdat wij ondanks het kijken in de richting van de 3p, toch soms in situaties belanden die zo verschrikkelijk echt voelen.

Überhaupt grappig om te zien, dat wij denken (ja daar is ‘ie weer) dat als wij de 3 principes een beetje gaan snappen, er zelf geen onderdeel meer van zijn.

Maar alle goedheid op een stokje, even terug naar Sinterklaas want hier is een leuk ezelsbruggetje te zien.

Wij vinden het zo schattig dat die kinderen direct in Sinterklaas geloven als het pakje aan is getrokken. Maar is dat niet een mooie metafoor?

Als wij midden in ons eigen verhaal zit, dan trekken we de witte jurk aan, gaat de rode cape om en zetten we de mijter op en voelt alles direct als waarheid en zitten we er midden in.

Schattig toch.

Misschien komt dan vanzelf een moment dat je ziet dat je een sinterklaas pakje hebt aangetrokken.

En kunnen we, zoals kinderen dat zo mooi zonder oordelen aan elkaar vragen:

‘Geloof jij nog in Sinterklaas ?’

‘Ik niet!’

‘Oh, ik wel.’

‘Ik soms.’

Afbeelding van Aline Dassel via Pixabay