Op mijn laptop stonden verschillende programma’s open en binnen mijn internetbrowser ook nog diverse tabbladen. Het was een drukte van belang op het scherm, maar hij kon het makkelijk aan. Soepel switchen van Word naar Skype. Van Whatsapp naar WordPress. Terwijl een zonnestraal op het scherm viel en bleef hangen, merkte ik op dat deze nogal stoffig was. Dus pakte ik een doekje en veegde voorzichtig het scherm schoon, dat op dat moment een pagina met mail liet zien. Binnen no time waren alle letters weer scherp en prima leesbaar. Niet alleen op de mailpagina, maar ook de andere programma’s die open stonden en waar ik naartoe klikte. Logisch. Al die letters, plaatjes en de ruimte daartussen verschijnen immers op datzelfde scherm! Als je achter de laptop zou kijken, vind je ze niet meer terug. Ze verdwijnen ook als ik mijn laptop dichtklap.
Een soortgelijk ‘iets’ kan gebeuren wanneer we echt zien dat onze realiteit, inclusief wijzelf, alleen bij de gratie van onze waarneming bestaat. Dat die totale creatie in elk moment plaatsvindt. En met zien bedoel ik niet ‘aannemen als waar’ of ‘onderzoeken als een goed, interessant en nieuw concept’ dat je kunt weerleggen of juist bewijzen. Het is de realisatie van wat je altijd al hebt geweten. Vóórdat de verbindingen in je conceptuele brein werden aangelegd door de vele programma’s van de wereld. Een weten dat het complete scherm van onze waarneming schoonveegt en alles helder maakt. Geen onderwerp of vlak in het leven blijft stoffig. Relaties, financiën, werk en ondernemen, opvoeding, je aardepakje; verschijnen en verdwijnen ze niet allemaal op hetzelfde scherm?
