Heb je wel eens geschommeld? Met wapperende haren van voor naar achteren? Wind in je gezicht? En als je heel hoog ging misschien een flinke kriebel in je buik op het hoogste punt? We beginnen daar vaak al heel jong mee. In het begin moeten we worden geduwd om in beweging te komen. Mijn kinderen konden daar geen genoeg van krijgen. De oudste had het geluk van het hebben van een amah in zijn buurt. Een vrouw die eindeloos geduld had en hem desnoods uren, al zingend, in zijn peuterzitje aan de schommel in beweging hield. De jongste had de mazzel van een lieve grote broer die hem vaak duwde.
Als je groter bent, leer je om zelf de schommel in beweging te zetten. Eerst met je voeten afzetten van de grond. En als je eenmaal vaart hebt is het een kwestie van je benen in beweging houden. Naar voren strekken en zelf naar achteren leunen in de voorwaartse beweging. Je benen in een hoek naar achteren buigen en de rest van je lichaam voorwaarts leunen in de achterwaartse beweging. Zo houd je de boel aan de gang. Steeds hoger ging je soms op deze manier. Als je durfde. Af en toe hield je even op met het bewegen van je romp en benen. Dan ging je al snel minder hoog. Zo werken de wetten van de natuur in deze wereld nu eenmaal. Als je helemaal niets deed en gewoon stil op de schommel bleef zitten, kwam die helemaal vanzelf weer tot stilstand in het midden. Dicht bij de grond. Dan kon je er weer af. Het kwam ook wel voor dat je per ongeluk of expres zó hoog ging dat je een beetje in paniek raakte en de neiging kreeg om van grote hoogte van de schommel af te springen. Niet zo’n heel handig idee.
Soms ben je aan het schommelen met je emoties. Ga je alle kanten op. Compleet met kriebel in je buik of sterkere fysieke verschijnselen. Een paniekaanval misschien. Vaak hebben we niet in de gaten dat we ons op zo’n moment bezig houden met angstige, onzekere en/of stressvolle gedachten. Ongemerkt zorgen die gedachtebewegingen voor geschommel. Als er grote uitschieters zijn, willen we in paniek wel eens van die emotieschommel afspringen. ‘Hoe kom ik hier uit?’ is de brandende vraag dan. Het antwoord is dezelfde als bij de kinderschommel. Want net als de schommel is je geest is ook onderhevig aan natuurwetten* in deze wereld. Deze wetten houden onder andere in dat je geest, net als de schommel, altijd terugkeert naar stilstand. Naar het midden. Naar balans. Zodra jij ophoudt met bewegen (bezig zijn met je gedachten; in je hoofd zitten). Daarom hoor je van ons ook vaak dat er ‘niets te doen’ is, als je eens (of vaak) een emotionele uitschieter hebt. We bedoelen dan niet dat je op de bank voor je uit moet gaan zitten staren. We bedoelen dat je geest vanzelf tot rust komt als jij je er niet mee bemoeit en het aan de natuur overlaat. Aan de wetten waar we als mens aan onderhevig zijn. Zonder uitzondering. Wat iedereen ook zegt en welk label je ook hebt.
*Wij beschrijven die psycho-spirituele wetten in 3 principes. Je leest er alles over in ons e-book dat je gratis kunt downloaden op de site.
