Één van onze ‘nieuwe’ trainees meldde dat ze naar een film uit de jaren ’80 ging die opnieuw is uitgebracht. ‘Stop Making Sense’ luidt de titel, en de leden van de band The Talking Heads spelen de hoofdrol.
De combinatie van bandnaam en filmtitel vond ik een prachtige aanwijzing voor het leven. Dat al leeft, helemaal van (zich)Zelf. In alles, met alles, als alles. Inclusief de gedachten die door ons heen gaan, door ons hoofd flitsen, in onze kop zeuren, tegen ons aanpraten. Inclusief de gedachten die omschrijven, labelen, oordelen en duiden. Inclusief de gedachten die betekenis of zin geven aan en proberen wijs te worden uit (making sense of!) dat leven. Wat dus al, heel natuurlijk, leeft.
En als we nu eens zouden stoppen met ‘making sense’? Van alles wat de Pratende Hoofden produceren (of opvangen)? Als je kunt, als het lukt, wanneer je je deze metafoor of een andere vingerwijzing herinnert? Of gewoon omdat het niet nodig is? Zodat het pure leven zichtbaar wordt? Hier, nu, fris, nieuw, nonsensical DIT?
Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay
