Soms, als duidelijk wordt dat de menselijke ervaring en dus ook de wereld bestaat uit Denken, lijkt het logisch om van je geloof in (bepaalde) gedachten af te willen. Zodat je in vrijheid kunt leven.
Je wilt af van je geloof in tekort. Je bent je geloof in ‘niet goed genoeg zijn’ helemaal zat. Je kunt niet wáchten tot je van je geloof in concepten als relaties af valt. En de ultieme: je hoopt van je geloof in het ikje af te komen.
Wat mij betreft zit er meer gemak en vrijheid in je schouders erover ophalen. Diep van binnen huist toch wel het besef dat je dit persoontje niet bent. Maar het leven wordt wél als zodanig beleefd. Zo werkt het. Omdat je dit nu eenmaal gelooft 🙂 . En ik citeer graag Einstein eens:
“A human being experiences himself, his thoughts and feelings as something separated from the rest, a kind of optical delusion of consciousness. This delusion is a kind of prison for us.”
En vandaag wilde ik even kijken naar het gegeven dat jij, binnen die menselijke ervaring, er helemaal niet over gaat wat je gelooft of niet gelooft. Je kunt niet kiezen wat jou wel bevalt als geloof. Het is veel makkelijker om te ontdekken DAT je van alles gelooft.
Gewoon door te kijken en op te merken. Zo geloof ik zelf kennelijk in zwaartekracht, want ik merk dat ik altijd (tot nu toe althans) aan de aarde ‘vastplak’. En ik geloof volgens mij dat ik eten nodig heb, want ik heb vastgesteld dat ik dunner word als ik een tijdje wat minder eet.
Je weet niet wat je gelooft, je gáát er niet over en je hoeft dat ook niet te managen of manipuleren. Je zou je wel kunnen realiseren dat er geloof is. En dat gegeven houdt ons en andere vormen in stand. (Syd Banks: it’s not WHAT you think, but the realisation THAT you think) En door te kijken wat er gebeurt (ik blijf aan de aarde ‘kleven’!) kun je vaststellen dat dát is wat er geloofd wordt. Nou en.
De ontdekking dat het de kracht van het Denken is die alles creëert én dat het uiteindelijk illusoir is, volstaat. Relax.
