“Ik heb het gevoel dat ik word geleefd”, zegt ze en het klinkt alsof ze het niet leuk vindt en eronder lijdt. Ze bedoelt dat er veel dingen te doen zijn in haar leven en ze heeft het idee geen controle meer te hebben. Geen tijd voor zichzelf. Geleefd worden. Zelf heb ik daar een heel ander beeld bij. Namelijk het feit dat er in ons allen een intelligentie huist die het aardepakje aandrijft, het hart klopt, de longen ademt, het bloed stroomt, voedsel verteert. Daar hoeven we niets voor te doen. Het is het leven zelf dat dit volautomatisch aanstuurt.
En dan is daar de mens die zich niet realiseert dat hij of zij op deze manier gedragen wordt in volledige harmonie met alles, en denkt zelf het heft in handen te moeten nemen. Misschien niet met betrekking tot de fysieke aspecten die ik zojuist noemde (hoewel we die tegenwoordig ook al angstvallig monitoren en willen sturen) maar met de acties die ondernomen ‘moeten’ worden in zo’n mensenleven. Beslissingen die belangrijk lijken. Een toekomst die geregeld moet worden en een verleden dat om verwerking vraagt. Dan denken wij ineens het heft in handen te kunnen nemen. Verantwoordelijk te zijn voor hoe ons leven en het leven van de mensen om ons heen loopt.
‘Want als ik het niet doe dan…’
‘Want als ik geen actie onderneem dan…’
‘Want als ik het niet regel dan…’
Redeneren we angstig en voeren de innerlijke druk en stress op tot grote hoogten. We ploeteren en drukken door, want het leven moet zoals wij willen, niet zoals het gaat. Er is geen ruimte voor loslaten en vertrouwen en moeiteloosheid. Totdat je ziet dat leven echt vanzelf gaat en dat de dingen vanzelf gedaan worden zonder dat jij/ jouw hoofd zich ermee hoeft te bemoeien. Al zal er wel fysieke actie plaatsvinden, maar dat is zonder al die angstige ideeën nooit een probleem.
Je wordt geleefd en dat is goed nieuws. Je hoeft je er niet mee te bemoeien. Zo houd je heel veel tijd over om te (genieten van het) leven.
