Tijdens het schrijven van een blog lichtte er plotseling een uitdrukking op die eigenlijk heel gebruikelijk en algemeen is. Ik zag de vier woorden echter in een compleet ander daglicht. Alsof ik ze voor de eerste keer las.

‘Op een gegeven moment’, had ik getypt. Niks bijzonders op het eerste gezicht. Maar ineens onderstreepte het een diep besef van het wonder van dit leven en elk moment dat ons daarin letterlijk gegeven is. Als een geschenk. Van wie of wat kan mijn intellect niet bevatten. Dat hoeft ook niet; het brein brouwt daar toch maar een verhaaltje van. Er was alleen maar die realisatie: dat de ervaring in dat moment, mijn hele wereld van beelden, geluiden, gedachten, geuren, gevoelens, structuren, smaken (er was koffie!) en fysieke sensaties mij op een presenteerblaadje werd aangeboden. Daar hoefde ik niets voor te doen. En ik hoefde er ook niets mee te doen. Het verscheen gewoon en het werd beleefd. In het volgende gegeven moment diende zich diepe dankbaarheid aan. Voor niets in het bijzonder.

Deze ademhaling. Gegeven. Dit bericht van het kind dat ik de mijne noem. Gegeven. De smaak van deze slok koffie. Gegeven. Alles binnen mijn blikveld. Gegeven. Nog een hartslag. Gegeven. Het geluid van de verwarming. Gegeven, net als de warmte. De sensatie in mijn linkervoet. Gegeven. Deze gedachte. Gegeven. Het volgende moment. Als mij dat gegeven wordt.


Share This