Ik las op Twitter een (in mijn ogen) hilarisch bericht met een waarschuwing. Er werd gemeld dat men zich niet moest vergissen: de Deltavariant van het Coronavirus zou zomaar voor een ‘gewone verkoudheid’ kunnen worden aangezien. Want de symptomen zijn precies hetzelfde! Een snotneus, hoofdpijn en hoesten.

Intrigerend.

Wat was het verschil tussen die twee dan? Het deed mij denken aan TV-programma’s als First Dates. Waarin kandidaten, gevraagd naar hoe ze zich voelen, vaak melden dat ze ‘gezonde spanning’ ervaren. Goh. Hoe weten zij dat eigenlijk? Er zijn symptomen als een kriebel in de buik en misschien trillende handen. En men constateert dat dit gezonde spanning is. Zoals nu, bij de symptomen snotneus, hoofdpijn en hoesten, men de diagnose Delta variant stelt. Hoe weten we dat? (En ja, ja, ik snap testen en zo, voor lichaam en geest.)

Ongezonde of gezonde spanning; wie verzint dat onderscheid? En is het waar? Een verkoudheid of de Delta variant; wie ziet het verschil? En is het waar? Grote opwinding (positief) of zware zenuwachtigheid (een probleem) voor een schoolreisje; wie benoemt en beoordeelt het? En is het waar? Een sombere bui of het begin van een depressie; wie wil het definiëren? En is het waar? Een te hoge cholesterolwaarde of eentje die er net mee door kan; wie meet en weet dat en besluit wat juist is? En of het waar is? (Bekijk hier even de geschiedenis van als het je interesseert.)

Op de laatste Shiftdag mijmerde iemand dat we helemaal niet (écht niet!) kunnen weten hoe we ons voelen. Omdat we bedachte woorden geven aan een van zichzelf woordloze, pure ervaring. Zo werd mij opnieuw duidelijk wat er in het algemeen gebeurt in de gezondheidszorg van zowel lichaam als geest: we kunnen alleen maar symptomen benoemen/ beoordelen. En vervolgens willen we een verzameling aan symptomen afbakenen en labelen als een ziekte (Covid-19 in de Delta variant! Een nieuwe variant binnen het autisme spectrum!) of als een gevoel dat er wel mag zijn (spanning in de gezonde variant!). En dat vond ik hier ook zo mooi aanhaken.

Er zijn symptomen en gevoelens die via het lichaam worden ervaren. Of, nog korter door de bocht, maar wat mij betreft met nog meer helderheid: er zijn ervaringen. Snotteren, pijntjes, hoesten, trillen, een verkramping in de maagstreek. En de mens wil ze benoemen, categoriseren en onderbrengen in een diagnose. Terwijl dat eigenlijk helemaal niet kan! En het wat mij betreft ook helemaal niet logisch is. Al heb je natuurlijk wel een respons of een impuls. Je doet iets of laat iets. Rustig en vanuit je gezonde verstand, niet gebaseerd op een diagnose.

De vraag blijft: waarom moeten ervaringen een naam/diagnose hebben? Zodat je ze kunt begrijpen en vervolgens bestrijden (Covid-19, een angststoornis)? Of om te kunnen constateren dat je sommige ervaringen gewoon kunt laten (verkoudheidje, gezonde spanning)?

Zou het kunnen zijn dat JUIST dit mechanisme van onderscheid maken het leven zo angstig en ingewikkeld doet lijken?

Deze werkwijze is ook alleen logisch als je het lichaam ziet als een machine en de mens als een afgescheiden persoontje dat ervaringen heeft. En wat mij betreft klopt dat uitgangspunt gewoon niet. Echt niet. En is er een alternatief paradigma. Je leest en leert er alles over in onze blogs, ebook, video’s en gesprekken.

Afbeelding van Joseph Mucira via Pixabay

Share This