Als het intellect zich gaat bemoeien met de metafoor van de 3 principes (en dat is onvermijdelijk, vermoed ik, in de mens), komen daar veel vragen uit voort. Een fijne gelegenheid voor ons om te kijken of we wellicht andere woorden kunnen vinden of meer helderheid kunnen scheppen. Het eenvoudig kunnen maken. Neem een vraag in de categorie “ja, maar hoe kan het dan dat we allemaal dezelfde boom zien als we ieder voor zich een realiteit creëren met onze gedachten?” Een logische reactie op de suggestie dat ieder mens in een ‘eigen’, unieke, van moment tot moment via het Denken gecreëerde realiteit leeft.
Soms kunnen we dan mijmeren over de vraag of het wel waar is dat we dezelfde boom zien, omdat we nu eenmaal niet in elkaars hoofd en beleving kunnen kruipen. Wie weet is jouw boomcreatie een heel andere dan de mijne, ook al beschrijven we ‘m hetzelfde. We zullen het niet weten. Je hoort ook wel gezegd worden:”ja, nee, het is wel dezelfde boom, maar iedereen ervaart ‘m anders. De ervaring van de boom is afhankelijk van wat je allemaal denkt over bomen in het algemeen en deze in het bijzonder. Welke persoonlijke of culturele betekenis of symboliek of associaties de boom heeft gekregen.”
We kunnen dan een andere benadering kiezen. Die van de wedervraag: “waar beleef je de boom? Wie ziet ‘m (of zelfs: creëert ‘m)?” En dan goed kijken, de tijd nemen, voorbij het aangeleerde ‘naar buiten wijzen’ gaan.
De vorm die in dat vormloze verschijnt is zo’n waanzinnig echte gedachtematrix, dat we er gewoon niet voorbij kunnen of durven te kijken. “Maar als ik doodga, blijft de wereld toch gewoon bestaan, ook al ben ik er niet meer om ‘m waar te nemen?” “Andere mensen met andere culturele achtergronden en conditioneringen en gedachten zien toch ook gewoon dezelfde blauwe lucht en wolken?” “En hoe kan het dan dat dezelfde ideeën vaak op hetzelfde moment opkomen in verschillende werelddelen?” Dan moet er toch ook een collectief Bewustzijn of Iets anders zijn?” Soms blijft het verstandelijk touwtrekken en proberen onderscheid te maken tussen collectief en individueel, terwijl die scheidslijn er uiteindelijk niet is. Zoals er in wezen geen enkele scheidslijn is. (Je leest ’t ook in dit prachtige gedicht over Monet)
Recent realiseerde ik me hoe we ook dit ‘collectief versus individueel’ eenvoudiger kunnen beschrijven. En wel als volgt: wat er ook waargenomen wordt, welke ervaring of materie er ook is en hoe we het ook noemen oftewel afscheiden, het is en blijft een Gedachte in het Bewustzijn van Mind.
En in die zin is eigenlijk alles collectief. En het ‘stukje’ dat jij daar in elk moment persoonlijk van ziet en ervaart is jouw realiteit, jouw gedachten. Wat jij gelooft (en daar ben je niet schuldig aan). Misschien is het zelfs wel: waar jouw hersens op intunen. En dit wordt al weer een ‘gevaarlijke’ beschrijving voor de strevers onder ons, die direct aan de slag willen met de persoonlijke missie om beter of ‘op een hogere frequentie’ in te tunen.
Terwijl ontspannen in het bovengenoemde besef (wat er ook waargenomen wordt, het is en blijft een Gedachte in het Bewustzijn van Mind.) al voldoende is. Altijd genoeg is.
Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay
