We zijn heel erg geneigd om de gedachten die opkomen (en dan vooral degenen die we minder gezellig vinden) persoonlijk te nemen. We horen dan ‘ik denk dat ik niet goed genoeg ben’ of ‘ik heb veel gedachten over geld’ of ‘ik heb de gewoonte om te doemdenken.’ En als we ervan uitgaan dat dit waar is, dat we onze gedachten zelf ‘maken’ dan zijn we er dus ook verantwoordelijk voor. Moeten wij er vanaf, of moeten wij ze doorzien of moeten wij ze loslaten, ombuigen of uitzitten. Een heel gedoe en vaak geworstel.
Afgelopen week merkte iemand waarmee ik sprak (terecht) op dat al deze gedachten steeds dezelfde waren. Gerecycled werden, als het ware. Soms in een iets andere variant, maar steeds op hetzelfde neerkomend. Namelijk: er is een probleem of ik heb een probleem. Het is niet goed zo, of ik ben niet goed genoeg. Er ontbreekt iets of er is iets mis. Ik ben bang. En deze lijst is niet compleet, maar je snapt ongetwijfeld de toon van deze gedachten en de gevoelens die hieraan gekoppeld zijn.
En omdat ze zo herkenbaar zijn voor iedereen, vroeg ik me af of dit niet gewoon collectieve gedachten zijn. Collectieve overtuigingen die we massaal geloven. Niets persoonlijks, maar van alle tijden en culturen. Ze komen op in het bewustzijn en daar zijn ‘wij’ niet schuldig aan. We kunnen ze wel gaan herkennen (aan het bijbehorende gevoel!) en laten voor wat ze zijn. Niet van ons. Niet interessant. Niets om belangrijk te maken of zelfs maar te geloven. Geen probleem. Er is onzekerheid of angst. Nou en? Wat heeft dat met mij te maken? Ik kan gewoon mijn gang gaan en doen wat er toevallig voor me ligt.
En uiteindelijk ligt er ook een collectief misverstand ten grondslag aan de onzekerheid en angst; namelijk de aanname dat we een afgescheiden persoontje zijn.
