Laatst kwam er zomaar een nieuwe gedachte op, nadat ik verschillende mensen had horen zeggen dat een bepaalde (ongewenste) sensatie in hun lichaam ‘weer terug was’. De sensatie was eerder gevoeld, weggeweest (hoera!) en nu: weer terug. Schrik. Balen.
De gedachte die opkwam was een beetje vreemd en ging ongeveer zo: ‘er zijn geen chronische ziektes of steeds terugkerende gedachten/gevoelens’. Huh? zegt het verstand. Maar dat is toch wel zo? We zien toch dat er mensen zijn die over een langere periode bepaalde klachten hebben, soms een leven lang? We ervaren toch dat er steeds dezelfde (soort) gedachten en gevoelens door ons heen gaan? Stressvolle, zorgelijke of sombere gedachten? (De leuke noemen we voor het gemak niet, die zijn prima en hoeven niet weg. Iedereen wil wel chronisch gelukkig zijn).
‘Er zijn geen chronische ziektes of steeds terugkerende gedachten/gevoelens’. Hmm. Dat is wél de ervaring. Dat is wél het verhaal zoals we het elkaar vertellen. Maar toch. Is er hier iets nieuws te zien? Ik vermoed van wel. Want, hoewel er uiteraard de ervaring van chronologische (chronische? 🙂 ) tijd is, weten we al lang, wetenschappelijk en proefondervindelijk, dat dit een illusie van het Denken betreft, en dat er in wezen alleen NU is. Alleen DIT is. Van zichzelf helemaal nieuw en fris. Al vertellen gedachten een ander verhaal. Aha.
Voorbij het verhaal van ’terugkerend’ en het label ‘chronisch’ is dat wat er overblijft. Een sensatie. Nieuw en fris. Zoals een stroom water uit de kraan in wezen steeds verse druppels zijn. Misschien kan zo’n sensatie of ervaring ‘open’ ontvangen worden. Met een blanco blik. Misschien kan er nieuwsgierigheid zijn. Wat is dit? En wie weet laat je het (oude) antwoord en het vertrouwde label (mijn angst weer!) even achterwege. Je weet het niet hè, wat er gebeurt na zo’n realisatie.
Afbeelding van Sasin Tipchai via Pixabay
