Het is rood, maar een vrouw aan de overkant steekt toch over. Tot ze op de stoep in het midden van de weg niet verder kan omdat er wel auto’s aankomen. Al met al iets wat je elke dag ziet gebeuren in mijn woonplaats. Zeker omdat er op dit kruispunt af en toe stoplichten ogenschijnlijk zonder reden niet groen worden. Niet echt bijzonder.
Een oudere man begint te mopperen tegen zijn vriend: “En als ze straks wordt aangereden dan roept ze natuurlijk: stomme auto!” Ik moet glimlachen om zijn aanname. Waar je je allemaal druk om kunt maken…
Als het stoplicht groen wordt stapt de man op zijn fiets en roept hij boos naar de vrouw “Weet je wat rood is?!” Waarop hij prompt over de autoweg rijdt om een stoplicht op het fietspad te omzeilen en zo zelf de verkeersregels aan zijn laars lapt.
Ik weet dat in ieder geval wel, waardoor ik de kleur voor mijn ogen herken als er in mijn hoofd een trein gaat rijden met chagrijnige gedachten. Oh, lekker hoor. Rare vent. Hij doet zeker zo stom omdat het een Indiaase vrouw is. Racist. En als het een man was geweest had hij het waarschijnlijk niet eens gezien. Vrouwenhater. Kijk hem nou gaan, midden over de weg. Gatverdamme. Verkeersregels vindt hij blijkbaar alleen belangrijk als anderen zich er niet aan houden.
Ergens moet ik in mijn boosheid zelfs de behoefte onderdrukken om hem na te roepen: “Nee, maar ze weet nu wel wat een chagrijnige oude zak is!”
Ook het stel achter me is een beetje gepikeerd. Ik hoor de man op een mokkende toon tegen zijn vriendin zeggen: “ Weet je wel wat een fietspad is?!” Blijkbaar ben ik niet de enige bij wie dit een soortgelijke respons oproept.
Hun reactie is als een handrem voor mijn gedachtentrein, waardoor ik opeens zie dat ik eigenlijk precies hetzelfde deed als de man: een realiteit creëren met mijn gedachten. De man vormde een boze realiteit waarin de vrouw een grote fout beging en er voor hem andere regels golden dan voor haar. Ik had een realiteit waarin de man een enorme sukkel was. Het stel achter me had elk een realiteit.
We doen het allemaal – elke dag opnieuw, de hele tijd – maar dat betekent niet dat het beeld dat we in leven roepen klopt of dat we ernaar moeten handelen. Gedachten veranderen en dus veranderen onze realiteiten ook continu. Feitelijk is het niet echt zinvol om boos naar mensen op straat te gaan roepen. Over een paar minuten/een uur/de volgende dag ziet de wereld er weer heel anders uit. Kan je net zo goed even afwachten voor je begint te schreeuwen. 😉
