Als hij iets negatiefs meemaakt hoor je hem daar nog lang over. Of het nu gaat om een gemene opmerking van een collega, om afgesneden worden in het verkeer, om die keer dat hij in paniek raakte omdat hij dacht iets vergeten te zijn of om iets verdrietigs wat in zijn jeugd gebeurd is. Hij weet het altijd wel ergens in een gesprek te werken.
Men zegt dat tijd alle wonden heelt, maar de intensiteit waarmee hij over de gebeurtenissen praat vermindert niet. Hoe lang het ook al geleden is, bij het vertellen komt de pijn en de angst weer gewoon naar boven.
Het lijkt wel alsof hij op repeat staat – keer op keer op keer draait hij hetzelfde nummer. Of dezelfde cd. De verzamelde werken van Treurnis en Onheil op de vastgelopen cd-speler die zijn leven is.
Hij wordt niet gelukkig van de muziek, dat zie je aan alles. De blik in zijn ogen, de toon van zijn stem, de gebogen schouders… Het ziet er niet uit alsof hij er een kick van krijgt om erover te praten.
Maar dit is hoe hij geleerd heeft met zijn problemen om te gaan. Als je ergens mee zit moet je het kwijt, want anders kan je het niet verwerken en blijf je er voor altijd mee lopen… Toch? Dus blijft hij er maar aan denken en erover praten, omdat het de enige manier lijkt te zijn om van de nare gevoelens af te komen.
Zou hij nou maar weten dat het ook anders kan, dat hij niet op de impuls in hoeft te gaan om de negativiteit nogmaals te benoemen. Het is niet alsof hij nergens anders over zou kunnen praten. Zelf kan hij het misschien niet zien door zijn continue focus op ellende, maar als buitenstaander weet ik dat er ook veel goeds in zijn leven is.
Na verloop van tijd zou hij nieuwe gedachten krijgen, nieuwe dingen meemaken en dus nieuwe verhalen hebben om te vertellen. Lichtpuntjes in de duisternis. Positieve verhalen die maken dat het accent in zijn leven niet langer hoeft te liggen op de negativiteit. Een simpele verandering met een grote impact. Ik hoop dat hij het gaat inzien, ik gun hem die vrijheid.
