Of we ons er nu van bewust zijn of niet; we willen allemaal heel zijn. Zowel geestelijk als fysiek. We verlangen allemaal naar vervulling en zekerheid. We zijn allemaal op zoek naar onvoorwaardelijke liefde. En… we leven bijna allemaal in het misverstand dat we die heelheid, vervulling, zekerheid en liefde ergens, of in iets of iemand in deze wereld, kunnen vinden. We leven in het misverstand dat we in dit moment nog niet heel, vervuld en onvoorwaardelijke liefde zijn. We denken dat we in ons (of als ons) aardepakje afgescheiden zijn van heelheid, vervulling en onvoorwaardelijke liefde. We zien deze tijdelijke ervaring van een menselijk bestaan namelijk per abuis aan voor de waarheid. We verwarren het verhaal met de blanco pagina waar het op verschijnt. En lezen daarin vervolgens dat er van alles mis is. Dat er allerlei gebrek heerst. Dat het beter moet.
Dus gaan we op een zoektocht naar heelheid, vervulling, zekerheid en liefde op alle plekken en in alle omstandigheden en voorwerpen waar het niet te vinden is. We denken het te kunnen krijgen van anderen of te kunnen ontdekken ergens binnenin het aardepakje.
Heelheid, permanente vervulling, zekerheid en onvoorwaardelijke liefde vind je echter niet in de wereld. Niet in het psychologische of het fysieke. Niet in het verhaal. Het zit daarachter. Het is de bron van alles. Het is wie je al bent en altijd al geweest bent. En eigenlijk is dat de grootste grap ooit. (Sydney Banks noemde het ’the cosmic joke’). Als we ook maar één moment zouden ophouden met zoeken, openbaart het zich vanzelf. Zien we wie we zijn.
En ja, natuurlijk leven we daarna (wat mij betreft vrolijk) verder in/als ons aardepakje en de daarmee of daarin verschijnende realiteit. Maar dan met het besef dat er in wezen nooit iets mis is (gegaan) of kan gaan.
