We kennen vast allemaal wel zo’n plaatje of video waarin een paard of ander groot dier aan een los touwtje zit, maar braaf binnen de grenzen blijft die eerder door dat touw (toen het nog vast zat) werden aangegeven. Blijkbaar is zo’n dier dan zo getraind dat het vanzelf blijft waar het is. Het komt niet meer op om de grenzen van zijn vrijheid te verkennen.

Laatst zag ik het met eigen ogen. Een hond die een paar maanden aan een lijn had gelegen die de grenzen van haar territorium bepaalde, had geleerd daar nu ook zonder lijn te blijven. Heel knap. Pas als de baas een bepaald teken gaf, mocht ze van haar terrein af. Ik stond er toevallig bij te kijken toen de baas dat teken gaf. De hond reageerde ongelooflijk enthousiast, maar aarzelde tegelijkertijd toch om de vrijheid te nemen die ze kreeg. Ze bleef blij springend en kwispelend aan het randje staan. Pas na herhaalde aanmoedigingen van de baas durfde ze, voorzichtig, van haar terrein af.

Ik vond het een prachtige weergave van wat er vaak gebeurt als je in aanraking komt met de drie principes. De lijn waar de hond aan werd ‘getraind’ zijn de gedachten (overtuigingen, beperkingen) die je hebt aangenomen als waar. Je kunt bepaalde dingen niet, je durft ze niet of je mag ze niet. Je bent niet goed genoeg. Je bent een afgescheiden aardepakje in een grote buitenwereld. Dat soort dingen.

Wat wij doen, is je eigenlijk vertellen dat de lijn waar je aan vast denkt te liggen imaginair is. Niet bestaat buiten je gedachten. Onze uitleg van de drie principes en de verwijzingen naar wie je werkelijk bent, zijn als het teken van de baas. Kom maar, is de boodschap, je bent vrij en niet gebonden aan wat je denkt en gelooft.

De meeste mensen reageren daar, net als het hondje, enthousiast op. Er wordt iets herkend en begrepen. ‘Ja, vrijheid!’ Nieuwe, frisse plannen borrelen op. Een wereld met mogelijkheden gaat letterlijk open. Maar net als bij het hondje is daar (nog) die training. De imaginaire lijn in de vorm van gedachten die meestal beginnen met ‘ja, maar…als…’ of ‘hoe dan?’ En zo staan we aan de rand van het vertrouwde en bekende te springen en trappelen.

Geeft niets. Wij blijven je gewoon aanmoedigen en het teken geven dat je de vrijheid mag en kunt nemen. Omdat je die altijd al had en altijd zult hebben. Omdat je die altijd in wezen al was en altijd zult zijn.

Share This