Net als mensen heeft Shift-hondje Olivier soms wat last van incidentele onzekerheid. Meestal heeft hij veel zelfvertrouwen, maar het gebeurt wel eens dat dat zelfvertrouwen hem in de steek laat.
Waar mensen onzeker kunnen zijn over dingen als een examen, presentatie of beoordeling, is Olivier soms onzeker over het maken van een sprong. Hij is een klein hondje, maar kan verbazingwekkend hoog springen. Maar nu hij op vakantie is met de camper gebeurt het wel eens dat het hem niet lukt om een sprong te maken. Dan lijkt het alsof de onzekerheid toeslaat.
Meestal is dat op totaal willekeurige momenten overigens. Dan staat het hondje opeens met een vertwijfelde blik naar de deuropening van de camper te kijken of maakt hij aanstalten om erin te springen maar ziet hij er op het laatste moment vanaf. Het formaat van de sprong maakt eigenlijk niet eens veel uit, want soms maakt hij een grotere sprong zonder twijfel en op andere momenten twijfelt hij minutenlang over een kleiner sprongetje. Ook is de angst vrij random in de zin dat Olivier tijdens bergwandelingen nooit ergens aan twijfelt.
Datzelfde zie je bij mensen gebeuren. Ook wij zijn niet altijd even onzeker in dezelfde situaties. Mij is het bijvoorbeeld wel eens overkomen dat ik totaal niet zenuwachtig was om een presentatie te geven terwijl ik het daarvoor meestal wel was. Of me totaal geen zorgen had gemaakt om een beoordeling tot het moment dat ik het kantoor van mijn leidinggevende inliep en het koude angstzweet me uitbrak.
Het interessante verschil tussen Olivier en ons als mensen is echter dat hij totaal geen mening heeft over wat er aan de hand is. Soms is hij bang en soms niet. Punt. Soms gaat iets hem makkelijk af en in andere gevallen niet. Punt. Soms springt hij de camper in en soms wordt hij even opgetild. Punt.
Nou weet ik natuurlijk niet wat er in jouw hoofd plaatsvindt als je je eens onzeker voelt, maar ik vermoed dat er iets van een verhaal ontstaat. Want vaak willen we dingen verklaard hebben. Ik praatte mijn verminderde presentatie-angst bijvoorbeeld goed met de gedachte “Presentaties geven in een groepje is ook gewoon minder eng dan alleen, super logisch!”. En bij die beoordeling dacht ik “Ja, van tevoren was ik natuurlijk heel zen, maar op het moment was het gewoon spannend”.
Het lijkt best logisch, het verzinnen van zo’n verhaal. Maar feitelijk maken we de gebeurtenis er alleen maar groter mee. Er was wel of niet een gevoel van onzekerheid en met ons denken erover wordt het een ‘ding’. Waardoor de onprettige ervaring van de onzekerheid of de angst langer blijft hangen.
En dat is onnodig.
Net als Olivier kan ook een mens een ervaring hebben en daarna weer door gaan met zijn of haar leven. Zonder verhaal.
Hoe je dat aanpakt? Daar is geen handleiding voor. We zijn tenslotte mensen, geen robots. 😉
Wat wel helpt, hebben wij gemerkt, is om je te realiseren DAT je een verhaal aan het bedenken bent. Een gevoel leven inblaast met je gedachten. Meer hoef je eigenlijk niet te doen. Die realisatie maakt al dat er een beetje ruimte ontstaat tussen jou en het gevoel. En je lekker kunt laten optillen. Of zelf kunt springen, net als Olivier. Punt.
