Toen ik klein was heb ik geleerd dat het beleefd is om te zeggen dat je lekker gegeten hebt als iemand voor je gekookt heeft. Ook in een restaurant is het beleefd je goedkeuring over het diner aan de serveerster kenbaar te maken. Als een soort blijk van dat de kok het goed gedaan heeft. Goedkeuring geven en krijgen voor kleine dingen is schijnbaar belangrijk.
Het lijkt wel een soort universele behoefte: de meeste mensen willen in de meeste situaties goedkeuring. Zoals degene die gekookt heeft wil horen dat hij of zij het goed gedaan heeft, wil iemand die een cadeautje geeft ook horen dat ze iets hebben uitgekozen dat de ander leuk vindt. Heb je een nieuwe broek aan, wil je horen dat hij leuk staat. Lever je een voorstel in, hoop je dat het goedgekeurd wordt. Datzelfde geldt voor als we een beslissing maken, een vakantiebestemming kiezen of moeten besluiten of we een volgende date willen met een potentiële partner.
Blijkbaar wordt er gedacht dat de kans groter is dat we de juiste keuze maken, ons gepast gedragen of er leuk uitzien als meer mensen er zo over denken. Twijfelen anderen niet, hoeven wij dat ook niet te doen. Ook al hebben we stiekem natuurlijk heus wel een mening over de nieuwe broek, de opdracht, de vakantiebestemming of de nieuwe partner.
Waarom?
Ik vermoed dat het iets te maken heeft met de onderliggende overtuiging dat onze keuzes een directe impact hebben op ons welzijn en dat goedkeuring daar onlosmakelijk mee verbonden is. Als meer mensen iets een goed idee vinden, dan zal het dat wel zijn en dus een positief effect hebben op hoe je je voelt. Toch?
Alleen… dat is niet zo. Sterker nog: onze keuzes hebben helemaal geen impact op ons welzijn. Je wordt als mens met welzijn geboren dat helemaal niet aangetast kan worden. Je kunt je er hooguit bij weg denken. Maar wat andere mensen vinden van de keuzes die je maakt heeft er in ieder geval geen invloed op. Scheelt weer een hoop overleg. Lekker rustig! 😉
