Laatst viel me plotseling op dat we allemaal een soort bellenblaasmachine zijn. Je weet wel, zo’n apparaat dat grote hoeveelheden zeepbellen produceert en die bellen vervolgens door de hele kamer verspreidt. Leuk voor in een disco, op kinderfeestjes of op het toneel.
Onze gedachten zijn de zeepbellen en ons brein kan net als de bellenblaasmachine veel of weinig bellen maken. De machine heeft bepaalde standen. Bij de mens bepaalt onze gemoedstoestand of we veel of weinig gedachten hebben.
De bellen lijken bijna magisch – hoe ze door de lucht vliegen en dansen. Prachtig glanzend met alle kleuren van de regenboog. Ons bewustzijn laat de gedachten er ook heel echt uitzien. Net alsof wat we denken écht zal gebeuren. Gedachten zijn niet altijd mooi – meestal júist niet, als we ons er zo bewust van zijn. Maar ze lijken wel heel echt.
In werkelijkheid stelt het niet zoveel voor, zeker niet als je weet wat de bellen in werkelijheid zijn. Niks magisch. Gewoon een vliesje van zeep en water. De prachtige glanzende kleuren niets meer dan de inval van het zonlicht.
Datzelfde principe geldt voor onze gedachten: het lijkt heel wat, maar dat is het niet. We geven geur en kleur aan de gedachten met ons bewustzijn, waardoor we in staat zijn meeslepende filmproducties te maken in ons hoofd. Maar in het beginsel zijn gedachten niks. Gewoon ruis op de achtergrond. Ruis die betekenisloos is tot je er aandacht aan geeft.
Het mooie is dat de zeep op een gegeven moment opraakt en de machine geen bellen meer maakt. Dan is het feest voorbij.
De zeep in ons hoofd raakt ook vanzelf op – daarom hoeft het niet erg te zijn om ergens veel (nare) gedachten over te hebben. De kracht die achter het denken zit vermindert op een gegeven moment automatisch.
Je kan als een gek achter de bellen aan rennen en ze kapot proberen te prikken… Of je kan wachten tot de machine vanzelf uitgaat. Gaan zitten en genieten van de show die je bewustzijn van je gedachten maakt duurt net zo lang, maar is wel een stuk relaxter. Ik weet wel wat ik kies! 😉
