Aan de horizon gloort de angst
om tekort te schieten
teveel te zijn of juist te weinig
voor niet goed genoeg of arrogant
Hij gloort, die angst
in plaats van fel te schijnen
nauwelijks zichtbaar doet zijn licht het werk
werpt een lange schaduw
over alles
Hij is als een fata morgana,
komt nooit echt dichterbij,
de angst daardoor altijd slechts het idee
van misschien ooit tekortschieten
van wellicht op enig moment teveel of te weinig
met de dreigende potentie tot niet goed genoeg of arrogant
Het is een luchtspiegeling die de zintuigen begoochelt,
niet bestaand maar oh zo overtuigend
Tot je beseft waar je naar kijkt
doorziet dat die verre horizon
je een illusie voorschotelt
en durft te herkennen
wat jij bent zonder die angst