Vorige week las ik de kop van een artikel op LinkedIn en die luidde: Je bent hier om gezien te worden! Waarschijnlijk was het geschreven door een ondernemer die andere ondernemers hielp om zichtbaar te worden op internet. Prima idee. Of een psycholoog/ coach die deze insteek gebruikte om mensen uit een vermeend verdomhoekje te helpen. Ook goed en eigenlijk doet het er niet toe.
Toen ik het las, kwam er in mij een in eerste instantie vreemde zinsnede op, namelijk: ‘dat is al zo‘. En aangezien ik niet wist wat dit inhield, werd ik stil en nieuwsgierig en kwam er een vervolg dat ik zal proberen te verwoorden.
‘Je bent hier om gezien te worden’ klinkt als een uit te voeren opdracht. Om te ‘shinen‘, zoals we dat tegenwoordig zo leuk noemen. Om te laten zien wie je bent, om uitdrukking te geven aan je unieke missie of passie enzovoorts. Daar hangt inmiddels een hele industrie omheen, dus als je dit gelooft en fijn vindt kun je je daar eindeloos mee vermaken. Niets mis mee. En het kan ook mislukken. Dan concludeer je, wellicht na vele, moedige pogingen en misschien aan het eind van je leven, dat de opdracht niet geslaagd is. Je bent niet (voldoende?) gezien. Volgens jouw maatstaven. Dat is uiteraard ook geen probleem in mijn ogen, maar wel een typisch gevalletje ‘paard achter de wagen spannen’.
Want het is al zo.
Je wordt of bent al gezien.
Al verstop je je een heel leven onder een steen. Al lig je tot in lengte van dagen alleen op bed. Al krijg je geen enkele ‘like’ op wat je schrijft of fotografeert. Al mislukken al je pogingen tot het schrijven van het boek dat in je zit. Al ga je roemloos ten onder; je wordt gezien.
Dat wat we ‘jou’ noemen, of ‘jouw leven’ wordt gezien of liever gezegd beleefd door het geheel. In die zin ben je hier absoluut om gezien te worden. Maar niet door ‘andere mensen’! Niet door die andere ‘ingangspunten’ voor de beleving van het geheel, van Mind. Als we dat gaan geloven, zitten we ernaast. Zetten we er een ‘middle man‘ tussen. Dan verlangen we van onze ouders, partners, klanten en collega’s iets wat zij ons nooit (in voldoende mate) kunnen geven. Worden we afhankelijk en slaaf. Meten we ons slagen of mislukken af aan de (overigens ook onmogelijk te meten) hoeveelheid aandacht die we krijgen en impact die we hebben. De hoeveelheid ogen die ons zien of de kwaliteit van het kijken. En daar gaat het niet om.
JE WORDT AL GEZIEN, anders was je er niet. Je bent, in je tijdelijke menselijke vorm, DAT WAT GEZIEN WORDT. Mind (je ware natuur!) ziet jou al. Als een gedachte of een droom in zichzelf. Zie je dat, de ‘andere kant’ opkijkend?
