Lang geleden, toen één van mijn zussen leerde koken op school, vertelde zij een nogal ranzig verhaal (je kunt hier nog afhaken, maar dan mis je wel een leuke metafoor 🙂 ). Mijn zus had een vis moeten bereiden en dat had ze, met tegenzin maar braaf, gedaan. De regel op die school was dat je moest opeten wat je zelf gekookt had (mooie aansporing om er ook iets lekkers van te maken). En dat was in dit geval een probleem voor mijn zus; ze lustte absoluut geen vis. Toch nam ze dapper een hap en slikte ‘m door. Direct moest ze overgeven. In haar bord.
De docente had geen enkel begrip voor de afkeer van mijn zus en voor het feit dat braaksel gewoon goor is. Misschien dacht ze dat het kind zich aanstelde, maar hoe dan ook; ze dwong mijn zus om alles op te eten.
Ik weet eerlijk gezegd niet meer hoe het verhaal afliep. Of het mijn zus gelukt was om kots te eten, of ze had geweigerd of de benen had genomen en straf had geriskeerd.
Deze anekdote kwam laatst in me op toen ik luisterde naar iemand die steeds opnieuw dezelfde, ongezellige, onzeker voelende gedachten deelde. Bij de derde of vierde keer verwonderde ik mij: maar dit verhaal IS toch al een keer gedacht en dus beleefd? En toen smaakte het toch óók al ranzig? Vervolgens kwam er deze metafoor:
Je kunt er niets aan doen dat er een gedachte of verhaal een tweede of honderdste keer geserveerd wordt in je bewustzijn. Maar als je ‘m al een keer ervaren (geproefd) hebt en je vond het toen niet te vreten; denk je dat ‘ie deze keer beter zal voelen (smaken)? Waarom ga je dan niet terug naar de stilte van je ware natuur (de keuken) voor iets nieuws?
Lees het als een metafoor, want dat is het. Niets meer en niets minder. Geen instructie voor jou, geen reden om je schuldig te voelen over het jarenlang eten van gore troep, geen verbod erop. Soms wordt er wel eens iets ranzigs geserveerd. Maar is het niet zonde van je ’tijd’ als mens om gore troep te eten terwijl er een ongelimiteerde kookkracht is?
We doen net of we een onzekere leerling zijn die het hele bord MOET leegeten (staat de kookdocent soms achter je met een dreigende vinger?). We gedragen ons alsof het niet anders kan en we slachtoffer zijn van wat er uit de keuken komt. We geloven kennelijk dat gore troep eten normaal is (is het misschien zo?) en dat dit nu eenmaal ‘is wat het is’.
Ervaren (gedachten en gevoelens) is een continue creatie. Er wordt, in de keuken van het leven DAT JIJ BENT, uit drie eenvoudige maar zeer krachtige ingrediënten (Mind, Consciousness en Thought), steeds opnieuw iets gekookt. Dag en nacht. Ga terug naar de keuken (anders gezegd: val terug in de bron van het bestaan, je ware natuur). Kijk wat er nog meer te ‘halen’ valt. Verbaas je over de onuitputtelijke rijkdom van de ingrediënten en de waanzinnige creativiteit van het koken!
Afbeelding van Engin Akyurt via Pixabay
