Het is een gevleugelde uitspraak in sommige kringen: “Wil je gelijk of wil je geluk?” Er is zelfs een boek geschreven met deze titel, waarin wij als Slagersdochters genoemd worden als inspiratiebron (zeer vereerd, dank u wel). Vaak begrijpen we deze vraag als een uitnodiging om te zien dat elk conflict dezelfde oorsprong heeft. Beide ‘partijen’ hechten veel waarde aan hun eigen (van zichzelf onware) gedachten en houden daarom ‘voet bij stuk’. Er is de ene mening of, anders gezegd, de ene realiteit tegenover de andere.
Heel handig om te zien en je te realiseren hoe dat werkt. Zo kun je wellicht (wat vaker) afscheid nemen van de gehechtheid aan je eigen gelijk. Dat kan een hoop geruzie schelen. Dat zou je geluk kunnen noemen.
Recent zag ik dat ‘gelijk of geluk’ in een ander licht. Toen ik keek en luisterde naar een filmpje waarin een vrouw over haar probleem/ziekte praatte. Het was een serieus probleem met een ernstig label, een duidelijke oorsprong en een heel lange, lastige weg om eruit te komen. Als het al mogelijk zou zijn. Want daar waren grote twijfels over. En daar kwam bij mij dus de vraag op ‘wil je gelijk of geluk?’.
Waarbij ik het ‘gelijk’ zag als het verhaal waar de vrouw in alle onschuld in geloofde en voor waarheid aannam. En met haar iedereen in de omgeving plus vele therapeuten en handboeken. Het verhaal van dingen die plaatsgevonden hadden. Het verhaal over beschadigd zijn. Het verhaal over ‘nooit meer beter’ maar misschien ‘er mee om leren gaan’. Het verhaal van chemische verstoringen en opgeslagen trauma’s. Het verhaal van diepe wonden en disfunctioneren.
En hoewel ik niets af wil doen aan de verschrikkelijkheid van sommige ervaringen, is er toch de uitnodiging om te gaan kijken waar elke ervaring uit bestaat (denken in bewustzijn). Waardoor wellicht ruimte ontstaat om niet langer naar de ervaring te kijken, maar naar de andere kant. Naar de bron daarvan. Naar je ware natuur. Zo komen we namelijk bij het geluk. Ik zou bijna heel deftig willen zeggen ‘het ware geluk’. Dat wat er altijd al was, jou nooit verlaten heeft en waar je onlosmakelijk verbonden, of eigenlijk Een mee bent.
Wil je gelijk of geluk wordt zo eigenlijk: wil je gelijk hebben over je probleem cq ziekte en daar dus eindeloos over praten, in wroeten, aan werken en oplossingen voor proberen te vinden of wil je geluk vinden aan ‘de andere kant’ daarvan? Wil je het gelijk van je tijdelijke, begrensde menselijke ervaring of het geluk van je tijdloze, onbegrensde, goddelijke essentie?
