Het leven is je gegeven. Het bewustzijn is je gegeven. Het pure denkpotentieel is je gegeven. Drie principes die een menselijke ervaring mogelijk maken binnen de oneindigheid. Die het mogelijk maken dat jij er bent. Je zou het als een cadeau kunnen beschouwen. Dat er iets lijkt te zijn in plaats van niets. Dat je leeft in plaats van dood bent.
En ik, wie ik denk dat ik ben, het persoonlijke denkvermogen zou je kunnen zeggen, bekijkt dat cadeau vaak nogal kritisch. Dat gegeven leven-in-uitvoering wordt beoordeeld. Is het nu goed of is het slecht? Wil ik dit wel of wil ik dit niet? Vind ik dit oké of onacceptabel? Ben ‘ik’ goed genoeg of moet het beter? Is het wel compleet of ontbreekt er nog iets?
Eigenlijk kijken we zo voortdurend een gegeven paard in de bek.
Geeft in wezen niks, het zijn ‘maar’ bewegende gedachten waar je niet verantwoordelijk voor bent, maar lekker leeft het niet, in mijn optiek. Kunnen we het laten? Geen idee. Het ziet er hier meer uit dat opgemerkt (gevoeld) kan worden wat er gebeurt. Dat gezien kan worden wat we ‘doen’ (gewend zijn te doen? aangeleerd hebben te doen?) met het gegeven leven, bewustzijn en denkpotentieel: er een heel gedoe van maken of lijden onder gedachteconstructies.
En eenmaal gezien zou het gedoe en het lijden (sneller?) op kunnen lossen of minder plaatsvinden of ’transformeren’ (wat dat ook mag zijn).
Afbeelding van bonsantegroup via Pixabay
