Laatst werd me helder dat we als mens enorm geneigd zijn om conclusies te trekken op basis van de huidige ervaring oftewel creatie. Het voelt slecht, dus…. Het ziet er goed uit, dus….Ik kan hier niet mee omgaan, dus….Ik wil nu eenmaal niet….dus….Dit is er gebeurd, dus nu…Hij is dus zo, ik ben nu eenmaal zo, zij wil dat dus, het moet dus maar. En met zo’n conclusie zetten we, binnen de illusie van het leven in de vorm, vast wat vloeibaar is.
Is er een andere weg? Ja. We zouden ons kunnen realiseren dat elke conclusie ook ‘gewoon’ een gedachte is. Die een tijdelijke realiteit tevoorschijn tovert die uiteindelijk nooit de waarheid is.
Dit alternatief houdt in dat je kunt blijven kijken. In alle rust en als het lukt; vanuit stilte. Kijken wat er in het bewustzijn gebeurt of opkomt. In de wetenschap dat er geen einde is aan creatie. Of, anders gezegd, aan de creatieve stroom van gedachten. Blijven kijken met het besef dat wij als aardepakjes niet kunnen weten wat er in een volgend moment in de eeuwigheid vorm moet of zal krijgen.
En ik hoop dat je uit dit stukje niet de conclusie trekt dat je nooit meer iets mag concluderen 🙂 . Het is simpelweg een open uitnodiging om te ontdekken dat geen enkele conclusie waar is. Uiteindelijk. Omdat er geen (uit)einde is aan Denken, noch aan het Bewustzijn.
Misschien kan deze gewoonte dan afbrokkelen of wegvallen (mocht je ‘m herkennen en ‘hebben’). Zonder conclusie, of zodra een conclusie worden herkend als een gedachte, blijft de oneindige ruimte van JeZelf over.
Afbeelding van USA-Reiseblogger via Pixabay
