Een moeder zet een post op Facebook met de tekst (vrij vertaald uit het Engels): ‘Geluk is…wanneer je je realiseert dat je kinderen zijn opgegroeid tot goede mensen’. Daar zou ik een heleboel over willen zeggen, maar ik beperk me tot één aspect. Nu ja, twee misschien.
Iedere moeder wil dat haar kinderen ‘goede’ (?) mensen worden. Daar gaat ook mijn voorkeur naar uit, maar wat heeft dat met mijn geluk te maken? Als dit een voorwaarde zou zijn voor mijn geluk, ben ik mooi in de aap gelogeerd. Het maakt mijn geluk dan namelijk afhankelijk van de vraag of mijn nageslacht wel het juiste pad bewandelt. De juiste beslissingen neemt. Op de juiste manier in het leven staat en op de juiste manier handelt. En voor ‘juiste’ kun je hier gerust ‘door mij gewenste’ lezen. Want wie weet wat juist is?
Die kinderen krijgen met deze visie trouwens ook een niet te dragen verantwoordelijkheid op hun schouders. Zij moeten zich op een bepaalde manier gedragen. Zij moeten ‘goede’ mensen zijn, want dan is mama gelukkig. Beetje jammer. Jouw geluk ophangen aan je kroost is wat ik voorwaardelijke liefde noem. Zowel voor jezelf als voor die kinderen.
